Livaneli’ni illər öncə başqa əsəri ilə sevmişdim, bugün də yanılmadım. Amma kaş ki daha öncədən oxusaydım. Tarix, sevgi, sadiqlik, keçmişin və bugünün bitməyən anlamsız savaşları və bunlardan tək zərər görən məsum insanlar Struma’da həyatını itirən o 768 insanın gerçək hekayəsi o qədər maraqlı gəlir ki… Livaneli qələmi ilə o hisləri Maximillian Wagner və Nadia hekayəsində yaşadım. Hekayəni danışan isə Maya. Məgər bilmədiyi nə çox ortaq yanı varmış Nadia ilə… Biz səni çox sevdik Maya, güclü duruşunu, vazgeçməyişini, dostluğunu və özünün də anlamadığı o sevgini…
Serenad xatirəmdə gözəl qalacaqsan
Kitapın son anına kadar mahkumun suçunu merak etdim… belki de bize verilen mesaj “hiç bir suç idamı hak etmez” diyedir. Genel olarak sevdim ve gerçekten çok ağladım. Mahkumun ümidi, kızı ile olan diyaloğu beni çok etkiledi… en üzücü olansa insanların ölümü bu kadar neşeyle izlemeleri… tek sevmediyim taraf ise önsöz oldu. çok da iyi okuyamadım, uzun ve sıkıcı geldi…