Benim seninle oturmam gereken masalar, konuşmam ge- reken meseleler var. Benim seninle yürümem gereken yollar, çıkmam gereken yokuşlar, sarılmam gereken mutluluklar var. Benim seninle nefes almam gereken odalar, büyütmem gereken kız çocukları var. Her şey tamam, sen yoksun, olsun...
En güzel sen gülerdin hatırlıyorum. Güldüğünde bir çiçeğin diğer çiçeğe doğrulması gibi, güneşten süzülen bir kaç damla ışık gibi, bahar gibi, bahçe gibi gülerdin. Sen güldüğünde omuzumdaki tüm yükler hafiflerdi. Dünya biraz daha yaşanılır bir yer olurdu. Tüm savaşlar biter, evrensel ahlak yasaları yürürlüğe girerdi.
“Ey iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben”
