"Sonra içime ve hatta dışıma kapandım. Küsmek gibi bir şey.
Bir çeşit gölge fesleğeni.
Bir çeşit olmayan hayat.
Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim.
Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. Bir yığın insan tanıdım.
Ama hep yalnızdım.”
Bir kaç satır Didem Madak, okuyup bir
Türk Tiyatrosunun Babası demiş ki:
*
"Tiyatro, aşka benzer. İnsanı hazin hazin ağlatır. Fakat verdiği şiddetli tesirlerde bir başka lezzet bulunur."
*Namık Kemal