...döndüm bilgelik, akıllılık ve delilik nedir ona bakmaya başladım. O zaman gördüm ki, bilgelik deliliğin üstünde, ışıkla karanlık misali, bilge kafasıyla görürken, deliler karanlığa koşuyor. Ve anladım ki, herkes aynı...
O zaman, içimden şunlar geçti: Delinin hali benimki gibiyse ben ne diye bilgelik peşindeyim?
O zaman gönlümce dedim ki, bu da boş çünkü bilge kişiler hep hatırlanmıyor, deliler de öyle ve gelecek günler her şeyi unutuyor.
Bilge nasıl ölüyorsa deli de öyle ölüyor. Bu sebeple yaşamaktan tiksindim.
Kader kimseye ayrıcalık etmiyor, doğruluk severe neyse, Tanrısıza da öyle, iyiye temize neyse, kötüye öyle, kurban kesene neyse, kesmeyene de öyle. İyinin keyfi neyse, günahkârın da öyledir. Yeminini bozanla yeminden korkan bir. Yeryüzündeki bu hal, kötü bir şeydir.
Bu yüzden de insanların kalbi kötülük dolu, yaşadıkları sürecek kalplerinde çılgınlık var, sonra da ölüm geliyor. Çünkü bütün canlılarda beklemek, ümit etmek diye bir şey var. Zira canlı bir köpek ölü bir Arslan’dan daha iyidir. Çünkü hafızaları unutulmuştur. Öyle ki, artık ne sevilir ne nefret edilir, ne de kıskanılırlar. Ve yeryüzünde olup bitenlerde payları yoktur!
.
Aşağılık insan oğlu yine unutacak!
İsmet Özel’in “Ceviz Kabuğu” programında yaptığı konuşmadan
Flash TV/ 10 Haziran 2005
Türkiye 1071’den sonra ikinci kez vatanlaştırılmış bir toprak parçasıdır. Bu topraklar iki kere vatan kılındı. Üçüncü kez vatan kılınma fırsatı da olmayacak.
*
Türkiye’de bir millet yaşıyor mu? Yaşıyorsa bu milletin bir milli ufku var mı?
*
1918 yılında, 1. Dünya Savaşı bittiği zaman, dünya sistemi dediğimiz
Sevdalık çekerken nasıl oluyorsa artık, insanın aklı çalışmıyor.
Sayfa 15Kitabı okudu
İntihara benzeyen bir mutluluk! Nasıl oluyorsa artık!
Sayfa 307 - Olimpos YayınlarıKitabı okudu
Şiir nedir?
Ben yıllar önce şiirin nasıl birşey olduğunu bir tasvirle anlatmaya çalışmıştım.
İki arkadaşın uzunca, büyükçe bir merdivenin indiklerini düşünelim.Bir tanesinin ne oluyorsa artık, ayağı kayıp merdivenden yuvarlanmaya başlıyor. Ve durduğu yerde hareketsiz yatıyor.
Yanındaki Arkadaşı korkuyla, telaşla, heyecanla, yanına gidiyor ve arkadaşını omuzlarından kaldırıp, “bir şey söyle, bir şey söyle” diyor. İşte o düşen arkadaşı, gözlerini açıp bir şey söylüyor. O şiirdir işte. Yani ne söylediği önemli değil. Ama kendisinden bir şey söyle sözünü işitmiş olmasından dolayı bir şey söylüyor. O söylediği şey kendi canlılığın gösterdiği gibi, arkadaşınında yüreğini rahatlatıyor. Şiir Budur. Ve başka bir şey değildir.
Ama dediğim gibi, şiirin doğması için bir merdivenden inmemiz gerekir, yanımızda bir arkadaşımızın olması gerekir, vesaire.
İsmet Özel
“Yeniden Bak...”
O olmadan yaşayamam deme! Yaşarsın.
Hatta o olmadan, daha çok, daha iyi yaşarsın.
Çocuğu ölen anneler nasıl yaşıyorsa,
Renkleri göremeyen biri nasıl umut ederek hayatta kalıyorsa,
Sen tüm dünyayı gezme şansına sahip iken, bir adım bile yürüyemeyen insan nasıl hayatın içinde var oluyorsa,
Doksan yaşında insanlar hâlâ çalışıyor, didiniyorsa,
Yıldız Tilbe, sevdiği adamın evli olduğunu öğrenip nasıl kanser oldu ve yine de unuttuysa, öyle yaşarsın.
Adım at! Pencereyi aç. Seni kahreden müziği değişir. Gerçekten şartları hiç olmadığı halde mücadele eden insanları hatırla.
Aç artık perdeyi!
Yeni bir gün, yeni bir sen doğsun.
Bugün yeniden yaşamaya başladığın ilk gün olsun.
Sayfa 79Kitabı okudu
İbn Haldun’dan Yalan Haber Konusunda Dersler
Sosyolojiden ekonomiye, sanattan tarihe kadar bugün pek çok alanda etkisini sürdüren İbn Haldun, bu çeşitliliğiyle aslında gazetecilerin de faydalanabileceği bir isim. Son yıllarda ülke siyasetinde de adı sık sık anılan Haldun, Mukaddime isimli eserinde tarih, tarihçi ve kaynaklar üzerine eğilerek "yalan haber" konusunu ilginç bir
Herkes nasıl, yaşamasının bir yerinde, olup bitmiş mutlak bir mutluluk umuyor ve ulaşamadan ölüyorsa, ben de öyle ümitler besliyordum. Şu kadar yıl ıstırap, şu kadar yıl zahmet çekeceğim; sonra mesut olacağım. Artık hep mesut. Devamlı ve sürekli olarak. Kesintisiz. Bu yanlış tutum insanı çürütüyor. Dayanaksızlığın nedeni bu. Istırap uzuyor, genişliyor, yayılıyor; zahmetler oraya buraya bulaşıyor, yapışıyor. Saadet bir türlü gelmiyor. 
Attila İlhan