"Daha kalemi nasıl düzgün tutacağımı bilmediğim bir yaşta babamın bana silah kullanmayı öğretmek zorunda kaldığı günü de unutmam, unutmayacağım. Sesi titrerken bana 'Öğrenmen lazım prenses!' deyişi dün gibi kulaklarımda. Olur da Sırplar gelirlerse lazım olur diye el bombasını nasıl kullanacağımı dahi öğrenmiştim.
Allah'tan tek duam, hayattan tek beklentim; ailemden birine bir şey olmaması, akşam olunca hepimizin beraber yatıp uyuyabilmesiydi."
Kitabın sanki her satırını yazıyormuşum gibi, değil mi?
Kitabın tamamını buraya yazsam, gözyaşlarımı da ucuna iliştirsem yine de anlatamam insanların yaşamak zorunda kaldığı bu barbarlıkları!..
Özellikle yazıyorum ki 1900'lü yılların başlarında Avrupa'nın göbeğinde yaşanan bu barbarlığı ulaşabildiğim herkes okusun, bilsin!
Bu kitabı yazan kişi bunları bizatihi yaşadı. Kurgu değil. Gerçek hayattan bir kesit.. Bir anı.. Hâlâ insanlığın zulmü bitmiyor. İnsanları itip kakar, kabaca sözler savururken yeniden düşünmek gerek.
Sayfa 72 - PınarKitabı okudu
Nasıl Yazıyormuşum?
Ben genellikle yazılarımı evimde, tıklım tıklım kitapla dolu odamda yazarım. Bunu da karım, "Hangi Türk yazarının seninki gibi özel odası var? Hâlâ da yakınıyorsun..." diye sıksık başıma vurur.
Sayfa 87 - Doğan KitapKitabı okudu
Nasıl Yazıyormuşum?
Yalnız son yıllarda, bazı senaryo yazarlarını, film yapımcıları gürültüsüz otellere götürmeye başladılar. Bu oldukça lüks otellerde kapanıyor, on beş yirmi gün yiyip içip senaryo yazıyorlar. Bu yazarlar, bu rahat ortam içinde daha iyi senaryo yazamayacaklarını biliyorlar. Ama, filmcilik paralı iş olduğundan, şu ölümlü dünyada beş on gün rahat etmek yazarın da hakkı değil mi?
Sayfa 86 - Doğan KitapKitabı okudu