Moskova’da sürgündeydim. Aşkların en güzelini yaşadım. Parmaklıklar ardında yurdun dört bir yanında kaldığım günlerde dahi umudumu kaybetmedim. Umudun ve aşkın en güzide şairi oldum şiirlerini okurken... Şiirlerinin mayasında hep yaşantıları olan Nazım’ı okurken kendimi Nazım gibi hissettim. Hayat gailesi içinde burun kıvırdığımız birçok sorunun aslında çok da kayda değer olmadığını hissettim. Dört duvar arasına hapsolmuş bir adamın en büyük isteği ne sevgilisi ne çocuğu ne de gözyaşı içinde bıraktığı diğer sevdikleriymiş. Gökyüzünü bir parça görebiliyor ve buna sonsuz bakma hakkını sonuna kadar kullanabiliyorsak bu mutlulukların en güzeliymiş. Haksızlığa uğramanın en acı tarafı haklı olmak değil; Hakk’ı hukuku bilmeyenler tarafından bu hakkın elinden alınmasıymış. İşte Nazım bunlardan sadece biri... Ahmet Arif’ler , Orhan Kemal’ler, Kemal Tahir’ler daha adını sayamadığımız onlarca güzide insanı yıllarca gökyüzünü görebilmekten alıkoyanların aramızda usulca dolaşması ne büyük fecaat... Kendi küçük dünyamızda mutlu olabilmek o kadar kolayken acaba bu şairlerin ve yazarların derdi ne imiş ki onca sene bu mutluluğu tadamamışlar. Omurgalı insan olabilmek, bildiğini söylemekten çekinmemek, en sevdiği şeylerden mahrum kalacağını bildiği halde haykırmak... İşte bu insanlığın en güzel resmi. Herkesin bu resmin karesinde kendine küçük de olsa bir yer bulabileceği bir dünya umuduyla. Şiirli, güzel günleriniz olsun. Esen kalın...
