Huysuzluğumun esas kaynağı ve en acı tarafı şuydu: Ben her zaman, hatta en öfkeli olduğum zaman bile, bırak aksi bir insan olmayı, huysuz birisi bile olamadığımı, ters ve aksi davranışlarımın ancak serçeleri ürkütebildiğini, bununla da yalnız kendimi avuttuğumu biliyor ve bunu utançla kendi kendime itiraf ediyordum. Öfkeden ağzımdan köpükler saçılırken biraz gönlümü alın ya da şekerli bir çay ikram edin, anında sakinleştiğimi görürdünüz.