Nurettin Boztepe
@nbztp
İstanbul
576 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Efendimiz ﷺ daraldığında Bilal b. Rabâh’a: “Kalk Bilal! Ezan oku, insanlar toplansın; “Bizi namazla rahatlat!” Bilal kalk ve bizi namazla dirilt!” derdi.
Sayfa 42Kitabı okuyacak
Dünya sana kim olman gerektiğini söylemeden önce kimdin, hatırlayabiliyor musun?
Okur Takip Önerileri
Uyumadığımı fark eden annem odama geldi. Huzursuzluğumu anlamış olacak ki, "Sakin ol, her şey yoluna girecek" dedi. Sustum. Nasıl cevap verebilirdim ki? Çocuklar büyüyüp birer yetişkin olduklarında, onlara çocukken söylenenlerin doğru olmadığını anlarlar ama kendi çocuklarına da eski yalanları söylemeyi sürdürürler.
Ruha giden yolları havada çizen yalnız kokularıdır. Burnu tıkalı bir insan, bir kör ve bir sağırdan ziyade hayatın güzel bahçesi ortasına atılmış bir bedbaht ve bir sersemdir.
İşte benim sevgiyle imtihanım böyle oldu hep. Ne zaman sevildiğimi hissetsem, anlaşılmadığımı hissettim. Ya da anlaşılmadığım nispette sevildim.
En küçük parçamızı dahi istihzaya emanet edemeyiz. Haindir. Oynar ve elinden düşürür. Merhamete hiçbir zaman vekalet edememiştir. Dibe inemez. Fenomende kalır. Sevimli fakat sadisttir istihza. Öperken ısırır, başını kopartacak kadar.
Düşünebiliyor musun, annenin karnında, kutsal sayılan o yerde bile güven içinde değilsin. Filme alıyorlar seni, casus gibi izliyorlar, doyuma ulaşmanı gözlüyorlar. Yaşarken onların elinden kurtulamayacaksın, bunu herkes biliyor. Ama daha doğmadan bile kurtulamıyorsun.
İnsan yeryüzünde nereye giderse gitsin, yanında bir parça gün ışığı, bir avuç yeşillik, kulağına çarpmış birkaç kahkahayı götürebilirdi
Bilip de cahil, anlayıp da unutkan, görüp de kör, duyup da hissiz kalmanın felaketine düşmeyeyim
Bırakınız ne yaparlarsa yapsınlar" şiarı, kalplerin mühürlenip ruhların kararacağı günlerin şaşmaz habercisiydi.
İyi bir hayat yaşama kaygısı, git gide hayatta kalma kaygısına dönüşüyor.
Belki de bazı şeyler, bazı anlarda ancak tırnak içinde yaşanabiliyor, anlatılabiliyor, anlaşılabiliyordur. Pessoa'nın ifadeleriyle anlatacak olursak, konuşamayarak başladığımız ömrümüzü anlatamayarak geçirip tamamlarız.
Bir oyun oynuyorlar. Oynamıyormuş gibi yapma oyunu. Onların oyununu oynamaktan başka çarem yok, oyunu gördüğümü görmeme oyunu.
Öyle bir durumdayız ki, bütün dünyayla aramız açık.
