Seni tamamen bıraktıktan sonra anladım ki aslında seni değil sana yüklediğim anlamı sevmişim. Bazen bir şeylerin bizim için ne denli önemli olduğunu anlamak için onlardan uzak kalmamız gerekir. Şimdi anlıyorum ki varlığın benim için o kadar da önemli değilmiş. Hayatım fazla yolunda gidiyordu ve ben bu tekdüze hayattan sıkılmıştım, üstelik dünyada bu kadar acı varken mutlu olmak bana hep bencilce gelmiştir. Bu yüzden de yaşamda tutunacak bir yücelik ararım. İnsan yaşamaktan da sıkılıyor ve ölmek için bahane arar oluyor. Benim bahanem de sendin. Senin bir suçun yok ben yaşamdan sıkılmıştım. Her şey bu kadar basit aslında biz zorlaştırıyoruz. Bundan sonrası için çok mutlu olmanı diliyorum 😄
Aslında ne tenha yer burası. Bir söz, bir hakikat büyün dünyayı, milyarları dolaşıyor da ne bir sahip, ne bir göğüs kafesi buluyor sığınıp saklanacak. Ne tenha bir yer burası, bir acı goygoycudan, bir dert kendi derdini unutmak isteyenden, bir düşünce kendi düşüncesini sağlamlaştırmak isteyenden, bir hakiki söz onu sade ezberine almak ve heybesine kendinin olarak katılmak isteyenden başkasına rast gelemiyor.
Sayfa 11
Yansıtmaya çalıştığımız sahte imgeler yüzünden ne çok insan acı çekiyor. İnsanlar çok önemli olduklarını iddia ederken bir yandan da bir hiç olduklarına inanıyor.
Kendimizi biricik sandığımız şu hayatta eninde sonunda birbirimize, bilhassa benzemekten en çok çekindiklerimize, babamıza ve annemize benzeyeceğimizi bilmek ne acı.
" Adalet uygulanmıyorsa, namusuzluk örtbas ediliyorsa ve inançlarını koruyan insanar acı çekiyorsa, sizin gerçekliğiniz ne işe yarıyor peki?
Sayfa 121Kitabı okuyor
Anlayabilmek için en kötüsünün başa gelmesini beklemek ne acı. Neden mutluluğu, ancak çekip giderken çıkardığı sesle tanıyabiliyoruz?
Sonun hayra vardı. Ömrüm boyunca bu sözcükleri duymayı bekledim. Şimdi bunun için çok mu geç? Bizim için? Bir parçam, her şeyin eskisi gibi sürüp gitmesinin, ne kadar uyumsuz bir ikili olduğumuzun farkında değilmiş gibi yapmanın daha iyi olacağını söylüyor. Böylesi daha az acı verici. Belki de bu gecikmiş barış sunusundan, aramızın nasıl olabileceğine dair bu küçük, kırılgan, titrek ipucundan daha iyi. Bu yeni yakınlaşmanın doğurup doğurabileceği tek şey pişmanlık, diyorum kendime; ee, pişmanlığın ne hayrı var? İnsan hiçbir şey getirmez ki. Bizim kaybettiğimiz şeyin kesinli telafisi yok.
Sayfa 346Kitabı okudu
“Dünyaya şahit olmanın yolu ise maceranın kendisinden başka bir şey değildi. Yaşanılanlar, görülenler ve öğrenilenler ne kadar acı olursa olsun, macera insanoğlu için büyük bir nimetti. Çünkü dünyadaki en büyük mutluluk bu Dünyanın şahidi olmaktı.”
Evet, nerede kalmıştım? Hayatın işkence olmadığı bir durum düşünemediğim, hepimizin acı çekmek için yaratıldığımız ve bunu hepimizin bildiği, hepimizin kendimizi aldatacak çareler uydurduğu konusunda kalmıştım. Peki gerçeği gördüğünde ne yapmak gerekir?
Sayfa 996Kitabı okuyor
