Çatlamış dudağımda ne bir ses ne bir nefes...
" Başkasının acısını asla anlayamazsın ! " demişti...
Sayfa 268 - Şair Doğan GökayKitabı okudu
Zerrin Özer "Son mektup" fonunda okumak güzeldi :)
Sözü hiç uzatmadan her şeyi ifade edivermene hayranım. Ama yetmiyor ki bana, sesin, sedan, kelimelere sadece senin kattığın o bambaşka tını. Keşke uzatsan biraz sözü, sözleri. Ne söylediğinin hiçbir önemi yok, sadece senin söylemen önemli. Ne olursa olsun. Birbiriyle hiç alakası olmayan kelimeleri arka arkaya getirsen de olur. Anlamlı bir bütün oluşturmaları gerekmez, muhtaç olduğum anlam zaten senin sesinde fazlasıyla mevcut. Sen konuştuğunda bütün sesler duyulmaz oluyor benim için. Başka hiçbir ses duymuyorum. Sanki bütün alem sükut veznine geçip nefes bile almadan sana kulak kesiliyor. Herkesin kullandığı kelimeleri kullanıyorsun, evet. Ama o kelimeler başka hiç kimsede senin kadar güzel durmuyor. Kendi anlamlarını
aşıp genişliyor, derinleşiyor, birçok şeyi birden anlatabilir hale geliyor kelimeler senin dilinde. Sanki bir tek kelime bile yetebilir gibi geliyor insanın içini bir ömür ısıtmaya, eğer onu sen söylemişsen. Biliyorum, zengin bir ifade etme kabiliyetin var, dile, kelimelere hakimsin. Ama yine de sözü biraz uzatmanın bir mahzuru olmaz, dile olan hakimiyetine hiçbir şekilde gölge düşmez diye düşünüyorum. Birkaç kelime daha fazla. Birkaç cümle. Belki arasına virgül konarak yan yana getirilmiş incecik kelimeler. Bir gelin tacı için birbirine özenle iliştirilen kır çiçekleri gibi rengarenk kelimeler. Biliyorum meramını anlatmak için yetiyor birkaç kelime sana. Ama yetmiyor ki bana, bize, senin için can kulağını sonuna kadar açan şu ucu bucağı olmayan sessizliğine alemin.
Gel şeytanın bacağını
Kır dedim yanlış anladın.
Hayalimin ocağını
Kur dedim yanlış anladın.
Sen gelince yol tükendi
Ses kesildi, rüzgar dindi
Boynuma sevda kemendi
Vur dedim yanlış anladın.
Ne olursa olsun adım
Ben kendimi anlamadım
Has bahçeme adım adım
Gir dedim yanlış anladın.
Bir kabusta bitti heves
İçime saplandı nefes
Kırıldı aynalı kafes
Yâr dedim, yanlış anladın.
Böyle bir odada,çaydanlık kaynayadursun,şöminenin karşısındaki kanepede ayaklarını uzatıp oturmak , hiçte yabancısı olmadığı birşey gibi gelmişti: bir başına, tümüyle güvende, ne bir gözetleyen ne buyurgan bir duyuru, çaydanlığın fokurtusu ve saatin dostça tiktakları dışında ne bir ses ne bir nefes.
"Silmek istersem içimden ne zaman bir sızıyı Açıyor koynunu kardeş gibi karşımda kıyı. Bir nefes geçti mi inlerse nasıl bin yaprak, Rüzgâr estikçe sulardan sayısız ses duyarım: "Kime benzer benim Atlas Denizi nden koparak "
Seni tâ Marmara ufkunda bulan dalgalarım?"
Faruk Nafiz Camlıbel - Han Duvarları
(Denizle Konuşan Adam)
Sayfa 40Kitabı okudu
