Sanki 6 Şubat'ı hatırlıyorum bu satırları okudukça.
Bir gün yatağınızdan kalktığınızda güneşin doğmadığını her yerin zifiri karanlık olduğunu etrafta kimseciklerin olmadığını düşünün, ne ses, ne bir nefes, her şey sükuta ermiş sadece kendi nefesinizin sesi...
Gittikçe hızla çarpan kalbinizin ritmi bozuk atışlarını hissederek dışarı çıkmaya çalışıyorsunuz, kapı yok, el yordamı ile duvarları yokluyorsunuz ne pencere ne kapı...
Kabus gibi, paniklememeye çalışıyorsunuz, rüya mı gerçek mi diye etinize sıkı bir cimdik atıyorsunuz.
Evet her şeyi hissediyorsunuz, aklınız ve hafızanız yerinde, karanlık gittikçe koyulaşıyor.
Sayfa 41Kitabı okudu
"Yer, yer değilken, su, su idi," diye anlattı öğrencisi David'e.
"Başka bir şey yoktu. Bir uçsuz bucaksız su, bir dolu su, dört bir yanı doldurmuştu. Tanrı Kara Han, bu yalnız su üstünde, beyaz bir iri kaz olmuş, uçuyordu. Ne bir ses, ne bir nefes! Yalnızlığı ve bomboşluğu Tanrı Kara Han'ın yüreğine doluyordu.
"Tanrı, Tanrı iken bile korkuyordu!
Ulu su, orta yerinde yarıldı,
'Kara Han! Kara Han! Kara Han!' dedi, 'Sana teklik yaraşır! Tanrı'ya teklik gerek!'
Tanrı Kara Han, daha iyi duymak için şu yüzüne indi.
Avuçlarında sakladığı Zaman, bir aman, bir ferman dilemeden fırlayıp kaçtı!
Su, Zaman'ı bir kral gibi karşıladı.
Bu özgürlüğün başlangıcıydı.
İçimdeki Tufan
Bağrımda… Bu yanan kor ateş varken…
Ne rüzgâr söndürür ne kar söndürür
Alevler yükselir… Yağmur yağarken…
Söndürürse ancak o yâr söndürür
Bir yandan alevler ruhumu sarar
Bir yandan kabarır deniz… Dalgalar
Boğulurum her gün… Gece sabahlar
Son kalan
Dünya parçalanmış, kalmamış benden başka tek bir cansız.
İnsanlar çürük birer beden, sağır, ruhsuz, duygusuz.
Bir elimde radyo, diğerinde eski bir telsiz.
Gece gündüz uykusuz, aç, susuz sesleniyorum umutsuz.
Birisi uyansın, olsun bana bir nefes, sıcak bir can, bir avuç huzur.
Ne çare hepsi boş, uyku ağırlaşıyor, hava buz.
Bırakmak üzereyim kendimi, son bir gayret:
Ses verin bana, ben son kalan aciz!
Ses verin bana, ben son kalan cansız!
Ses verin bana, ben son kalan bedbaht!
Ses verin bana, ben son kalan, ben son kalan…
Gam-ı Umman
Dünyalar arasında bir ruh taşıyan Rahibe Siren. MÖ 480 dolaylarında Xanthus, Türkiye'den Likya mezar kabartması.
Ölüm Kapısı
Ölüm anında, insan ruhu ters bir gebelik yolculuğuna başlar, gebelik aşamalarından geçerek bilinçsiz dişil zihnin en derin ilkel köklerine iner ve bu sayede Büyük Ana'nın Dünya Rahmi ile tekrar birleşir. Oradan,