İncelemeye ben de sitedeki en çok beğenilen incelemedeki gibi "Hayatım hayatımın romanı olsun.." diyerek başlayayım.
Sadece 1000kitap'ta bu kitap için şimdiye dek 233 inceleme yazılmışsa üzerine daha söylenebilir diye düşündüm. Tabii 233 incelemenin tümünü okumadım ama yine de kendimce bir kaç şey söylemek istedim.
Şimdi efenim kitap
Bu romana inceleme yazsam mı!
Yazmasam mı! diye ikilemdeydim kaç gündür. Çünkü kolay yorumlanacak bir roman değil; Böyle Buyurdu Zerdüşt.
Ama çorbada benim de tuzum olsun isterim. Belki de tahrik ederim bir kaç kişiyi kitaba.
İnsanlardan kaçmak ve kendi mağaramıza saklanmak kolay değildir, ama gereklidir. Çünkü insanlardan kaçıp kendini
İstanbul’un en soğuk olduğu kışlarından biriydi. Çok karlı olan. Hani nisan ayında bile karın kalkmadığı kış. 1987 kışı. Ben o zaman askerdim. Bakayaydım. Görmedim o kışı. Çok anlattılar ama. Erbil vardı askerden. O da 8 aylık, kısa dönem. Avukat. Edebiyat konuştuk çok. Derin okuma, dedim. Ben derin merin bilmem aga, okurum, dedi o. Olur mu oğlum,
Romancılığın, tiyatro oyunu yazmanın yanında öykü konusunda da ne kadar başarılı olduğunu göstermiş üstad..
Her öykü farklı yerlere götürüyor. İnsan kendinde birşeyler buluyor. Öykünün hikayesinden çok karakterlerin psikolojisi öne çıkmış romanlarındaki gibi.
Beyaz Mantolu Adamdan, Korkuyu Beklerken'e kadar bir çok öykü kısa film senaryosu olarak kullanılacak kadar iyi.
İyi şeyler birden bire olur demiş Oğuz Atay. Siz de birden bire alın ve okuyun. Tanışmadıysanız tanışın üstadla. Okumadığım kitabı kalmamalı diyeceksiniz. Vazgeçemeyeceğiniz kesin..
"Yalnız ölüm yalan söylemez" diyor Sadık Hidayet
Kitabın sonunda onu tanıyan birisi tarafından yazılan biyografisi var Sadık Hidayet'in orayı okuduktan sonra daha anlamlı geliyor bazi şeyler ancak kitabı okurken karanlık bir ortamda ilerlemeye çalışırken gerçek, rüya, geçmiş ve gelecek birbirine karışıyor.
Bir kadının gözleri geliyor önce sonra kadın geliyor ve ölüyor.
Bir ihtiyar var her şeyden haberdar ne zamam ihtiyaç olsa geliyor ve gidiyor.
Amcası geliyor kahramanın ancak odanın köşesinde kalıyor.
Dadısı var. Onu gerçekten seven tek kişi, dadısı üzerinden ölümü anlatıyor ve baş etmeye çalışıyor bu durumla.
Yaşamak için hepimizin bir şeylere ihtiyacı var. Kahramanımız bunu afyon ile anlatıyor.
Anlaşılmak kaygısı yok yazarımız da Oğuz Atay gibi ben yazarım anlayan anlasın demiş.
Peki gerçekten tüm bunlar yaşandı mi? sorusu kaldı geriye.
Kitabimi bugun bitirmek ayrica anlamli oldu benim için. (13 Kasim 1977) (planim dun idi ancak, hastalik tek sayfa okumama bile müsaade etmedi iyi ki de etmemis, boylesi daha anlamli oldu benim için.)
Kitaba baslamadan önce epey kasmıştım kendimi, malum Atay'in dili dümdüz, sade degil. Normalde kitap okurken tvnin acik olmasi, gürültü vs. beni pek rahatsiz etmez ama Oguz Atay okuduğumda sessizlik arıyorum, iki kez okuyorum bazen cumleleri, paragraflarin sonunu okurken basini unutuyorum, bi okur Oguz Atay'i okumak zor demis katiliyorum ona gercekten zor ama kitabi bitirdikten sonra biraktigi etkiyle diyorum ki; bu adam yazıyor! Zor bir kitap, oyun içinde oyunlarin bolca yer aldigi, uzun paragraflarin çokluğu, ilk bölümde kitaba alışmaya ne anlatıyor bu anlamaya çalışıyorsunuz, II. Bolumden sonra hersey corap söküğü gibi ilerliyor.
"Ifade edemediğim bir eksiklik hissi var icimde, Hikmet oglum." diyor ya albay benimde oyle. Ne soylesem bilmem ki; Tek kelimeyle harika bi kitapti.
