Dünya artık kaotik bir yer falan değil. Direkt simule edilmiş bir gerçekliğin yapay halini yaşıyoruz. İnsanlar şu soruyu sormalı kendilerine. "Geçmişle bugün arasında neden tekrar eden günler çoğaldı. Sürekli geçmiş daha iyiydi..." şeklinde sözleri tekrarlıyoruz. Maalesef; yapay bir gerçeklik var edildi.
Ancak bizler bu soluk realite
"Şu dünyayı adamakıllı görmeden, dünyanın ne olduğunu adamakıllı anlamadan buradan gidecek olduktan sonra ne diye buraya geldik sanki? Yaşadığımızın farkına varmayacak olduktan sonra ne diye yaşıyoruz?"
Şu dünyayı adamakıllı görmeden, dünyanın ne olduğunu adam akıllı anlamadan buradan gidecek olduktan sonra ne diye buraya geldik sanki? Yaşadığımızın farkına varmayacak olduktan sonra ne diye yaşıyoruz?
Dünyanın bütün seslerini alıp götürdün
Mezarından başka harf kalmadı ağzımda.
Yoruldum kalabalığın hayatından
Yaşamak diye el çırptığım ne varsa
Şimdi bir ölüm türküsü, bir hatıra yangını
Yalnızlık çark dönüyor üstümde
Spordaki milli başarıların sahiplenilmesinde bile kamplaşıp bölünen bir toplumun acilen bir terapiye, konuşabilecek insani nezaket ortamına ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Bir futbolcunun attığı gole başarı ile orantısız bir şekilde dağlar dolusu anlamlar yüklenmesinin, voleybol takımının başarısına alabildiğine çağdaşlık,başarının seküler aidiyet
José Saramago Eseri yorumlamaya başlamadan önce şunu söylemek istiyorum ki deneyimleriniz sonucu bu kitabı yorumlamanız değişecek. Ben erken çocukluk eğitimcisiyim, daha öncesinde kör (özel eğitim literatürü bağlamında görme engelli yerine kör denmesi doğrudur), osb ve zeka yetersizliği görülen çeşitli birçok çocukla çalışma fırsatım bulundu. Ne yazık ki