Biraz önce başlayıp bitirdim yarım saat sürmedi. Ölen anneye yazılan bir mektup aslında. Metin çok kısa ama üzücü. Kayıp yaşamış bir insan o derin duyguyu anlayabilir. Kitap içinde annesinin fotoğrafları, çalışma odası, giysilerinin fotoğrafları, eskizleri yer almakta. Onlara bakmak da insanı acıtıyor gerçekten. Gerçekten de bir ağıt ama kabullenmiş bir ağıt, isyan halinde değil. Gerçekten beğendim. John Bergeri zaten çok beğenirim. O metni de oğlu ile birlikte kaleme almış. Okurken bile ne kadar özlendiğini anlıyorsunuz. Yıllar önce yaşadığım kayıp sonrası ben de bir şeyler yazmıştım. O günü, yaşadığım üzüntüyü ve çaresizliğimi yazmıştım. Unutmak istemedim belki de insan gerçekten dile getirmek, unutmamak istiyor. Ama sonra bir daha asla yazdığım şeyi okumadım. Cesaret edemedim. Hala bilgisayarımda durur. Bunu okuyunca onu hatırladım. Gerçekten güzel bir iş yapmışlar. Ben de isterdim o yazının kalıcı olmasını.
Çizgili Pijamalı Çocuk ile benzer bir karışıklılığa girdiğini fark ettim. Maalesef günümüzde eserlerin baş kahramanları çocuk olunca hemen çocuk kitabı etiketi yapıştırılıyor içeriği göz önünde bulundurulmadan. 
