İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir; Oluklar çift; birinden nur akar, birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kainat;
Şu çıkan buluta bak, bu inen suya
İnsandır sanmıştım mukaddes yüke hamal
Hamallık ki sonunda ne rütbe var ne de mal
Yanlız acı bir lokma
Zehirle pişmiş aştan
Ve ayrılık,vatandan,anadan ve yardan…
Pek çok insanın hayatın olağan akışı içinde bu muazzam şiir ile rastlaştığı fikrindeyim. Hangimiz daha önce en azından okullarda Sakarya şiirini duymadık ki? Eminim ki bu sayı pek azdır. Peki halen bu şiirin Sakarya savaşı için yazıldığını düşünenimiz var mı? Bunu sorgulamak bana düşmez elbette ancak belki bu yazım ve hemen ardında paylaşacak
İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir;
Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat;
Şu çıkan buluta bak, bu inen suya
İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya. Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak. Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir; Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat; Şu çıkan buluta bak, bu inen suya inat!