Seni sevince, bulutlar mı iniyor başıma ben mi çıkıyorum onların yanına anlamıyorum.
Seni sevince, "keşke yerinde olsaydım" dediğim kimse kalmıyor yeryüzünde. Seni sevince kendi ırmağımda yüzüyor, yürüdüğüm yolun farkına varıyorum.
Seni sevince acı çekmeyi unutuyor; nefes değil, hayat çekiyorum ciğerlerime.
Kendi kimliğime bakıp senin adını görüyorum. Seni sevince efendiliğim bile şımarıyor. Az, çoktan daha çok oluyor
"Seni sevince."