Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
s.
s.
@nekosem
532 okur puanı
Temmuz 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Kitabı sonunda bitirdim…
Bütün olayların son 150 sayfaya sıkıştırılmış olması ve ilk 500 sayfa boyunca oyalanmış olmaktan acayip nefret ettim.
Kitap o kadar yavaş ve gereksiz uzun geldi ki onlarca kez bıraktım, tekrar başlamam da günler sürdü… Ama güzeldi.
Özellikle de son 150-200 sayfa kala deli gibi aktı gitti. Yarım saatte kitabı nasıl bitirdiğimi anlayamadım.
İçimden bir ses Hawke konusunda o kadar çok şüphe uyandırıyordu ki, sonunda şüphelerimde haklı çıktığıma sevindim ve bazı noktaları sevmedim.
Ama eğlendim, bu yüzden seriye devam edeceğim. Tek temennim ilk kitap kadar okurken yormaması yönünde.
Pekâlâ, pek beklediğim gibi bir kitap değildi ama hayatın içinden, duyguların hem yoğun hem de son derece derinden anlatıldığı bir kitaptı.
Benjamin’in Aristo ve Dante kitabını okumuştum, ikisini birden sonra Hayatımın Akılalmaz Mantığı kitabına denk geldim ve bunu da okumalıyım dedim.
Dediğim gibi pek beklediğim gibi değildi, Aristo ve Dante’nin aşkından sonra sanırım gözüm yine bir aşk aradı ama şöyle ucundan gördüğümüz bir yetişkin aşkı dışında çok ara düzeyde kalmış bir lise kitabıydı.
Esasında baya düz bir kitaptı, beklediğimden şey biraz daha olaydı sanırım ama kitap sürekli bir şeyleri sindirmek, kabullenmek üzere yazıldığı için beklediğimi bulamadım.
Bir de bazı mesajlaşma sahneleri… Resmen kahroldum ya, bir kitapta en sevmediğim şey “grşrz” tarzı kısaltmalar görmek. Her ne kadar iki lisenin mesajlaşması da olsa, kısaltma görmeye dayanamıyorum.
Bütün bunları çıkarırsak, duygusal farkındalığı canlandıran oldukça güzel bir kitaptı ama daha başka olabilirdi… Okuduğuma pişman değilim ama Aristo ve Dante kadar da ayılıp bayılmadım… :)
"Bu paramparça sal olsa da olmasa da kıyıya varacaktık. Bu dünyada yaşamak istiyorduk ve kalmak için savaşacaktık. Çünkü bu dünya bize aitti. Bir gün 'sürgün' kelimesi yok olup gidecekti."
Burada paylaştığımdan çok daha cümlenin altını kitapta çizdim ve inanın, ilk kitapta Ari'yi kendime o kadar yakın buldum ve onu kadar
Okur Takip Önerileri
Kitabın son derece akıcı, anlatımın cidden çok güzel olduğunu söyleyebilirim ama bir şeyler sürekli zayıf geldi. Belki de her şeyin yüzeysel kalmasından kaynaklanıyordu. Bilemiyorum, hem sevdiğim hem de sevemediğim bir kitap oldu yine de benim için 2023'e güzel bir başlangıç kitabıydı.
Kitabın çoğunluğunu anlatan ana karakter Jazmin'di.
Bxb’lerde sevmediğim tek şey, bir grup arkadaştan biris gayken sonrasında bir anda her yerden gay çıkmasıdır ve bu sinirlerimi bozar. Tam olarak volume 3’te bunu yaşadım.
Tam böyle yumuşacık misler gibi eriyerek okuyorum çat başka yerlerden de çiftler çıkıyor. Yapmayın lütfen ya, doğallığını koruyun hayatın.
Ayrıca bu kitapta Nick’in dikkatine, Char’ı her anında kollamasına çok ayrı bittim. Çok sevimliler, o kadar sevimliler ki ısırarak sevesim geliyor karakterleri
Mangalardan dolayı sağdan sola okumaya alışmışım, sürekli sağdan başlayıp sola döndüm çok komik bir deneyim oldu sjdkdk
Çok sevimli, soft bir hikayeydi ama çok havada kalmış gibi hissettirdi, yüzeysel ve sanırım kısa geldi :)
Hikaye biraz daha derinlemesine işlense daha çok hoşuma gidebilirdi ama çok keyif verici olduğu için de bırakamıyorum. :)
HAYDİ TARİH YAZALIM!
Çok sevimli, çekişmeli, eğlenceli ve güzel bir kitaptı. Hem Henry’i hem de Alex’i (sanırım özellikle Alex’i) çok sevdim.
Aslına bakarsanız, kitaptaki bütün karakterler bir ütopya okuyormuşum gibi (biraz öyleydi açıkçası) çok mükemmeldi. Galiba bu yüzden de keyif aldım, harika karakterlerin, akıcı bir hikayeye sahip olduğu için…
Yıl sonu yoğunluğuma denk geldiği için kitabı rahatça okuyamadım ama elime aldığımda da hiç bırakmak istemedim.
Kesinlikle elimden bırakamadığım bir kitap oldu!
Evet… Bu kitapla birlikte elimdeki tüm Jennifer Mathieu kitaplarını bitirmiş bulunmaktayım. Jennifer’ı biraz araştırınca Dişli Kızlar kitabıyla adının ön plana çıktığını fark ettim. Netflix’te dizisi varmış (izlemeyi düşünüyorum) ve böylece kitaplarıyla tanışmış oldum.
Açıkçası burada Benim Biricik Hayatım kitabından alıntılar yapan bir hesabı
"İnsanlar bir günde adi ve zalim olmuyorlar."
Jennifer Mathieu'nun okuduğum ilk kitabı değil ama onun yazdığı ilk kitap olduğunu biliyorum -en azından yayımlanan. Bu yüzden kitaptaki derinliğin biraz zayıf olduğunu fark ettim ve beklediğim gibi olmadığını düşündüm ama "Benim Biricik Hayatım" kitabını okurken de fark ettiğim, aslında hayatın çok içinde ve görmeye o kadar
KİTABIMIN SAYFALARI EKSİK…/artık değil
Ay arkadaşlar fıtı fıtı kitabı okuyordum ama 96’dan bir anda 129’a atladı. Neye uğradığımı şaşırdım baya baya kitabın sayfaları eksik ya. Bir de ben bu kitaba 50 küsürlerde ücret ödedim resmen gözyaşları içinde yuvarlanabilirim!
—Bitirme güncellemesi:
Kitap çok sevimli miydi duygusal mıydı kestiremiyorum ama okumaktan keyif aldığımdan kesinlikle eminim. Ari, içimde sakladığım ve savaştığım her şeyin bir benzeriyle yaşıyordu sanki ve o sorguladıkça ben de sorguladım…
Açıkçası kitap bana biraz 19 Tian havası verdi, bölümlerin kısa olması ve zaman aralığının kopukluğundan olsa gerek, ayrıca ilişkilerinin ilerleyişi de Jian Yi ve Zhan Zheng’in havasını Ari ve Dante’den de alabiliyordum.
Dante ise çok başkaydı sanki… Yani kitabı beğendim ve cidden ben beğendiğim şeyler hakkında uzun uzun konuşamıyorum ama bu kitap, karakterlerin kendilerini, bedenlerini, ruhlarını keşfetmeye, sırlarını çözmeye çalıştıkları bir kitaptı.
Sorgulamaları, yaşadıkları, ilişkileri… Bunlar hoş, sade bir dille anlatılmıştı. Açıkçası yazarın yormayan bir dili vardı ve kitap akıp gidiyordu gerçekten.
O yönden de sevdim.
Biraz da sonlara doğru duygulanmaya başladım çünkü sırların çözülmeye başlaması, insanın içini kabartıyordu. Güzel bir kitaptı.
“Sevgi uyandıramıyorsam, korku salacağım…”
Frankenstein…
Animasyonlarda hep yaratığın adının Frankenstein olduğunu duymuştuk ama kitabı okuyunca anladım ki yaratık isimsizmiş. :) Bu bile yüreğimi burkan bir detay aslında. Hem onu yaratan hem de onu yazan… hiç kimse, ona bir isim vermemiş. Bir yaratık, bir iblis, bir ucube olarak varlığını sürdürmüş ve aynı şekilde varlığına son vermiş…
Açıkçası kitapta boyunca canavardan yana olduğumu hissediyorum çünkü varlığının sebebi onu yaratanken, bir anda yaratıcısı tarafından ucube olarak görülmüş korku duyulan bir yaratık olarak terk edilmiş.
Hayatta korkunç deneyimleri olmuş ve bu ona, korkunç şeyler yapma iç güdüsü kazandırmış. Belki de sevilebilseydi çok daha başka olabilirdi, bilemiyorum çünkü sadece korkulan bir yaratık olduğundan ötesini göremedik.
Alt metinde o kadar çok mesaj vardı ki, hangi birini zihnimde not edeyim şaşırdım ama derler ya, “Bunu mutlaka okumalısın,” diye, Frankenstein kesinlikle “MUTLAKA OKUNMASI” gereken kitaplardan birisi.
İnsanlığın iç dünyasını yalın bir şekilde yansıtan, duyguları ve bunları incitmenin kişileri nerelere sürükleyebileceği çok yalın bir dille anlatılmış.
Okuduğum en keyifli, en hüzünlü ve en düşündüren kitaplardan birisi oldu. Beni pek çok yönden etkiledi ve düşüncelerimi de şekillendirdiğini hissedebiliyorum.
Bu yüzden, herkese tavsiye edeceğim.
Yaşı ve adı bilinmeyen, anlatıcımızın 12 saatini bizimle paylaştığı bu kısa romanda, ergenlik sıkıntıları, kültürel beklentilerin boğucu ağırlığı, yetişkinlerin güvenilmezliği, bireyselliğin dışavurumu gibi konuları ele alıyor.
Başlangıçta anlatım ve duygu aktarımı çok netti, sabit bir ilerleyiş vardı ama 20’nci sayfadan sonra cümlenin verdiği hissiyata ya da uyandırdığı düşünceye göre oradan oraya atlamalı bir anlatıma geçiş oldu.
Aslında bu da bizim gün içindeki savruk düşüncelerimizin göstergesi gibiydi. Karakterin uyanışı, gün içindeki rutini ve gün sonuna yaklaşırken çöken ağırlığı yavaş yavaş hissedebiliyorduk.
Çok kısa bir hikaye olduğu için uzun bir açıklamada bulunamıyorum ancak, güzeldi. Bana, bazı hislerim konusunda netlik kazandıran bir hikayeydi.
Hüzün doluyum ama gözyaşları içinde de değilim. Nasıl tarif edeceğimi kestiremediğim bir duygu yaşıyorum aslında. Biraz eksik, biraz da Yusuf’la bütünleşmiş gibi hissediyorum kendimi ama sadece bu kadar da değil…
Bir durgunluk getirdi bu hikaye bana. Sanırım Yusuf’un nereye ait olduğunu bulamayışının da büyük etkisi var bu durgunuluğumun üstünde. Çünkü çoğu zaman nereye ait olduğumu bilemiyorum, daha doğrusu bir yere ait hissedemiyorum kendimi. Bu kitabı okurken de bunu çok fazla hissettim.
Gerek Kaymakam Selahattin Bey gerekse Yusuf, ikisi de bir şeylerin ucundan tutmaya çalışmış ama günün sonunda da tutundukları şeyi sorgulamaya başladılar.
Hikaye biraz yüzeysel kaldı gibi hissettim ama etkilerinin son derece derin olduğunu incelememin başında da belirttim. Sabahattin Ali okumak bana çoğu zaman keyif verir, genelde karakterlerine sinir olurdum özellikle de erkek ana karakterlere ama bu hikayede… Yine sinir olduğum yanları vardı ama Yusuf kendimi en yakın hissettiğim karakterlerden birisi oldu.
“Bir müddet daha düşününce dünyada da hiçbir yere bağlı olmadığını hissetti ve içten içe bu kadar yabancı olduğu bu hayatta kendisini birçok kayıtların kuşatmasına, ondan, istediği gibi hareket imkanlarını almasına büyük içerledi.”
Son derece gerçekçi, çarpıcı ve yürek burkan bir hikayeydi.
Loki’nin Müjdesi tam bir İskandinav Mitolojisi’nde Loki’nin etkilerini görebildiğimiz bir kitaptı. Efsanelere dayanan, etkileyici bir anlatım… Andak Loki’nin Sözü tam bir hayali kurguydu ve kesinlikle enfesti!
Bütün karakterleri -özellikle Loki’yi- çok sevdim. Cadının Yüreği’nden sonra bu kitabı okumak beni son derece keyiflendirdi zira o kitap tam bir hayal kırıklığı olmuştu ve moralimi bozmuştu ancak Loki’nin Sözü ile bu durumu toparlamış bulunmaktayım.
Açıkçası son derece akıcı, hem eğlenceli hem de Loki’nin hinliklerle dolu zekasının getirdiği karmaşıklıkla keyifli bir kitap oldu. Detaydan bahsetmek spoiler olabilir o yüzden çok detaya girmeden, biraz kitaptan bahsedeyim.
Ragnarök’ten sonra bir şekilde yeniden hayat bulan bazı tanrıların ve bu tanrılara konaklık eden insanların ana karakter olduğu, sürükleyici bir hikayesi vardı.
Josephine, lakabıyla Seksek, bu konaklardan -Loki’nin konağı- birisiydi ve kitaptaki en sevdiğim karakterdi. Onun neden Loki’nin konağı olduğunu kitabı okudukça daha çok anladım.
Loki ve Seksek’in arasındaki bağ; Loki’nin planları ve duygusallaşan bir Loki beni oldukça keyiflendirdi.
Okuduğuma memnun olduğum serilerden birisi haline geldi.
HAYALLERİMLE OYNAMAYA NE HAKKINIZ VARDI?
Ateşin Vaadi kitabında Griffin diye bir errrkeğin hası arkadaşımız vardı. Ben şahsen, onu hiç sevmemiştim. Hödük olarak görüyordum lakin His'i okudum ve Ateş Karan'ı tanıdım ya... AFFET BENİ GRIFFIN! ERRRKEK KOKULU HAS ERKEĞİM AFFET BENİ. Sana cidden haksızlık yaptığımı, Ateş Karan'la anladığım için de...
Neyse, kitabın yorumuna
