‘Sırlarımı söyledim dağlara dumanlara. Ben yazarken ağladım,okurken sende ağla. . . ‘
Böyle başlamış kitaba Sevgili @serminyasarofficial .
19 öyküden oluşuyor kitap. Her biri öyle güzel işlenmiş ki kalemine her seferinde hayran kalmamak mümkün değil.
Okurken ‘neler var be hayatta dedirtti.’ En sevdiğim hikayede “Hiç” oldu. Birde Fehime hala’nın çocuk yaşta kaçırılırken geride bıraktığı ayakkabısının tekini,döndüğünde baba evinin duvarında asılı halde görmesiyle hem kendini bulup,hem kendini kaybetmesiyle beni de mahvetti. Yüreğimi parça parça etti.
Son olarak da kitabın sonu Şermin Yaşar’ın rahmetli eşine hitaben yazdığı ‘Geçtiğimiz Kırk Gün’ hikayesi ile bitiriyor. Sizede o hikayeden kısa bir alıntı bırakıyorum.
Keyifli Okumalar
“… geçtiğimiz kırk gün,her gün bana aynı yaşanı söylediler. Dediler ki sevdiğin ölünce kırk mum yanar,her gün biri söner. Kırkıncı gün hepsi söner,biri bekler. O tek mum enediyen yanar,acını o tek mum tutar. Ben buna inandım. Hayalimde otuz dokuz mum söndürdüm her gece üfleyerek,içimde ki cılız nefeslerle. Göğsümde kü sızı hafifler,kalbim tekrar toplanır,ciğerime derin bir nefes girer diye kırk gün bekledim. Sabah uyandım,kendimi yokladım. Öğlen tekrar baktım. Kırkıncı ikindiyi beklerken,kırkikindi yağmurları boşandı gözlerimden. Gecesini bekledim ve de gece yarısını. Hiçbir şey olmadı. Yalanınız batsın dedim. İçimde tek mum kalacaktı hani; peki bu ne,bu yürekte ki bin dönümlük orman yangını?”
