Birçok hayata, birçok şeylerin hayatlarına bölünmek istedin. Bölününce de, bir ömrü tamamlayamayacağını gördün, nefesini keseceğini bu kesintisiz seyahatin. Zorla geriye topladın kendini. Her parçalanan oyuncak, "tamir edildiğinde" bir parça fazla gelir. Sen "tamir edilemez" olansın. Birleştirildiğinde "iç"in fazla geldiğini gördün. Yine de "sürebilmek" için, birleştirip kendini, dünya yüzüne kondun.
Şairler dolunayı severler, hakkında binlerce şiir yazılmıştır; oysa Veronika en çok yeniayı severdi, çünkü daha gelişecek, büyüyecek, kendi yüzeyini tümüyle ışığa boğacak zaman olurdu, kaçınılmaz yok oluşundan önce.
Ana babası kendisini çocukluğunda olduğu gibi sevmeyi sürdürsünler diye pek çok isteğinden vazgeçmişti. Oysa gerçek sevginin zamanla değişip geliştiğini, yeni ifade yolları keşfettiğini bilmiyor muydu?