Sevgili Martha, seninle hiç karşılaşmadık ama aslında seni çok derinde bir yerden tanıyorum. Sebep bulamadan yaşadığın kaygıları bir yerlerden hatırlıyorum, amaçsız ve eylemsiz geçen günlerinin boşluğunda süzülüyorum, hatta tedirgin bakışlarını ara sıra aynada görüyorum. İnsanlara -sevdiklerine- kendini anlatamayışının içinde kopardığı fırtınaları, bunun içinde doğurduğu o kotasız siniri, hırpalama-yıkma-parçalama-dağıtma-zarar verme arzunu canlandırışının içinde çaktığı kıvılcımları hissediyorum. Bu duyguları zapt etme çabanı tanıyorum. Ve en çok onlarla hayatta var olma çabanın doğurduğu zorlantıya ayak uydururken boğulduğun kaosu biliyorum. Tüm bunlar yeterince aşılmaz bir yolda seni sürüklemiyormuş gibi büyümek zorunda kalmanı, birde üstüne sorumluluk denen o sinir bozucu kavramı algılamaktan nefret edişini de tanıyorum. Sen nasıl ayakta kaldın bilmiyorum ama bana kendimce çıkışlar bulmamı fısıldadığın için teşekkür ederim. Kendim için yürümekten değil de ilk adımı atmaktan korktuğumu seninle fark ettim. Kabullenmek ve isteklerimden vazgeçmemenin alternatifleri olduğunu hatırlattığın için de teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim.
