Ben artık kim olduğumu pek bilmiyorum, hayatta nerede olduğumu bilmiyorum, yaşımı bilmiyorum. Hep otuz yaşında olduğumu zannediyorum ve her şeyle alay ediyorum. Kocaman bir oyunun içine demirlemişim gibi geliyor, ciddi değilim, hiçbir şeyi ciddiye almıyorum. Aptalca şeyler yapmaya ve yazmaya devam ediyorum. Yolum çıkmaz sokakta bitiyor, hayatım çıkmaz sokakta son buluyor.
Şanssızdım. Genetik tombala oynadım, kaybettim.
Yaşları yok aslında, yaşlarını söylemek imkânsız. 30 Şubatta doğmuş olmalılar...
Engelli bir çocuğun ölümünün insanı daha az üzdüğünü düşünmemek gerek. Böyle bir çocuğun ölümü, normal bir çocuğun ölümü kadar üzücüdür.
Bir çocuğun normal olmadığı nasıl anlaşılır? Bulanık, biçimsiz bir çocuktur. Sanki mat bir camın arkasından görülüyormuş gibi.
Mat cam yok.
Asla net olmayacak.
İlk buluşma
- Nereye gidiyoruz biliyor musun?
- Hayır.
- Seni ilk gördüğüm yere.
Sayfa 82 - Can Modern
