Neslihan
Neslihan
@neslimo_
'dayanmak kolaysa bırak onlar da--yansın '
Trabzon
Of, 27 August 1997
176 reader point
Joined on May 2018
50 sayfaya sığdırılan bu hikaye güçlü ve sarsıcı anlatımıyla 500 sayfaya denk.
İncecik bir kitaptan maximum verim nasıl alınır? Bu sorunun cevabı Stefan Zweig kitaplarında var.
Kahramanımız Ferdinand'ın içinde dolanıp duran huzursuz mecburiyet hissi bir duman gibi bütün ciğerlerime doldu sanki. Ruh tahlilleri, hisleri ifade etme biçimi, ruhun deliklerinin tanımı; modern çağın Dostoyevski'si acaba Stefan Zweig mi?
Kitabı okurken, kahramanın bütün stresini, huzursuzluğunu içinizde fokurdarken buluyorsunuz. Bu güçlü üslup karşısında kendinize soracak çok şeyiniz oluyor. Kitabı okurken kitap kahramanına dönüştüğünüz için kendinizi sorguluyorsunuz, her defasında "Ben olsam ne yapardım" diyorsunuz.
Kitabın sonu, neşterle kolayca ve derince kesilebilen canlı kanlı bir uzuvdan bütün bedene yayılan ürperti ve keskin bir acı gibiydi.
İlk defa bir kitap için "Okumuş olmayı istemezdim" dedim. Bu kitapta ruhumu çıkmaza sokan bir şeyler var gibi hissettim. Kitabın yazarının intiharla yaşamına son vermiş olması kitabı bitirdikten sonra hiç de şaşırtıcı gelmedi. Kitaptaki çocuklar üzerinden anlatılan dünyaya, insanlara, topluma ve "babalara" olan bakış açısı şaşırtıcı ve ürperticiydi, sanırım yazarımızla babasının ilişkisi çok da güzel değildi, en azından yazar için bu böyleydi.
Bir an önce bu kitap hakkındaki analizleri okumak, kitabı çevremdeki insanlara da okutup tartışmak, onlarla fikir alışverişinde bulunmak istiyorum.
Yazar ve bu kitabın psikolojik açıdan yorumlanmış olmasını diliyorum.
Gayet güzel ve yeterli bir üslupla yazılmış, akıcı ve çarpıcı bir eser.
Günden güne ölüme yaklaştığını daha da hisseden naif ruhlu bir adamın anılarını anlattığı, anlattığı anılardan çıkardığı dersleri veya sonuçları yazdığı sade bir eser.
Cam kapının ardından hayatı izleyerek kaleme aldığı her şeyi, ben de penceremden bakarken hissetmeye ve yorumlamaya çalıştım.
Oldukça sıradan olaylar silsilesi gibi görünen bu anılar aslında pek çok değerli çıkarımı ve bizim de bazen adını koyamadığımız tespitleri içeriyor.
Çok sade ama boş değil. Hayatı biraz da "durup yaşamak" gerektiğini, bunca hengamede hâlâ inceliklerin olduğunu hatırladım.
Eğer okumaya uzun bir ara verdikten sonra kitap dünyasına usulca giriş yapmak isterseniz, sizi cam kapının ardına bekleriz
Reader Follow Recommendations
Tek kelimeyle anlatılamayacak kadar muhteşem bir kitap. Ruha ve hislere dair en güzel, çarpıcı ve isabetli tahlilleri böylesi bir ustalıkla anlatabilen birini daha görecek mi Türk Edebiyatı bilmiyorum. Derin bir şeyi basit bir şekilde ifade ederken bile o güçlü anlatımıyla ruhunuzu tesir altına alıyor. İçimizde biriken ama bir türlü anlatmaya muktedir olamadığımız, hatta hissettiğimiz o şeyin ne olduğunun idrakine bile varamamışken bütün bunlar nasıl oluyor da Sabahattin Ali'nin kaleminden bu kadar net bir şekilde dökülebiliyor? Kitabı okurken bir anda kitabı yaşamaya, kitapta yaşamaya başlıyor ve karakterlerin yerine nefes almaya başlıyorsunuz sanki. İnsanın seyredip giden kaderi karşısında bazen ne kadar da aciz olduğunu, boğazınızda bir düğümle kitabın kapağını kapatırken farkediyorsunuz. Sabahattin Ali kendisi için söylenen övgü dolu sözlerin çok daha fazlasını hakediyor.
Ben kitabı okurken zihnimin bir odacığında hep "Hüsnü Arkan- kırık hava" şarkısı çalıp durdu.
"Ben seni nasıl sarıp nasıl seveyim, hayalimde düşümde." Der şarkıda. Nitekim hep pısırık ve zayıf karakterli olarak anlatılan ama gayet güçlü bir ruha sahip olan karakterimiz Raif; Kürk Mantolu Madonna'sını daima sarıp sevdi, hayalinde, düşünde...
Bende her zaman ayrı bir yeri olacak, bir kitap değil de hayatımın dönüm noktalarından biri ve bir dostum olarak kalacak. Sevgili Dost diye muhatap alırken sizi, Sevgili Dost'unuz olacak. Ruhun bam teline dokunan, içimizde çiy damlası içinde titreyen o yaprağa ince dokunuşlarla hem ufak yaralar açan hem de yine kendi eczasını süren bu kitap... Gözlerim bir boşluğa dalmış da uzaklarını seyrediyormuşum gibi bir diyarın, sanki bütün kalabalıkların sesi kısılmış da bir serçenin şarkısını dinliyormuş gibi kulaklarım işte böyle bir his bu kitabı daha doğrusu bu dostu okumak. Kaybetsem de birilerini ya da bazı geceler tek başıma kalsam da varlığını bilip teselli bulacağım, sohbet edeceğim onunla biliyorum. Kitapçıdan bir kitap satın almış olmuyorsunuz aslında bir dostu elinden tutup eve götürüyorsunuz.
Felaketlerin eşiğinde geçirdiğimiz şu günlerde, gökyüzünde ışıldayan çok güzel bir ay var; peki "şimdi bakıyor mudur O da?"
