Mücella.. kitabi bitirdiğinizde derin bir 'Ah Mücellâ!' çekiyorsunuz. Aslında belki çevremizde de Mücellalar vardır fakat farkedememişizdir. Bu kadar sıradan, alışkın olduğumuz bir yaşam bir öyküsü neden bizi derinden etkiliyor? Kitabi bitirince neden ince bir sızı kalıyor yüreklerimizde? Yazar o kadar güzel anatmış ki bu sıradan hayatı.. Aslında bir kere doğup geldiğimiz ve bir kere öldüğümüz bu dünyada hiçbir hayatın sıradan olmadığına parmak basıyor yazar.(Kanımca) Kimse tarafından farkedilmemiş, hayatın bir köşesinde durup başkalarının yaşamında hep var olan ama kendi yaşamlari konusunda çok fikir sahibi olmayan, varlığına alışkın olduğumuz ve hatta bi süre sonra varlıklari normal gelen, hep bırakıp gittiğimizde ve geri döndüğümüzde orda olacaklarından emin olduğumuz , yokluklarının daha çok yer kapladığı hayatımızdaki tüm Mücellalara gelsin.
