Gidenler,gidenlerin geride bıraktığı eşyalar,kalanlar kediler…içilen son çaylar, başka bir hayatın gölgesinde yaşamaktan kurtulamayanlar, sonu getirilemeyen sevgiler…Depremler, çatırdayan aileler, terk edilen evler… Babalar, “görüşürüz” vaatlerine mahkum edilmiş tükenmişlikler…Anneler, kardeşler ve çiçekler…Yalnızlıklar…Ama en çok her şeye inat küçücük anlara kök salan görkemsiz mutluluklar….
İnsanla insanı bağlayan yegane şey sevmekten başkası değildi; ne olursa olsun, bir insana eskimeyen, durduğu yerde kıymetlenen, olanı biteni unutturan bir sevgiyle sevebilmek verebileceğin en üst mertebesiydi bu işlerin.
Sayfa 41Kitabı okudu
Çocuklar sağlam bir zemin arıyordu büyümek için .Dünyanın tekinsiz halleri karşısında yanlarında durunca kendilerini emin ellerde hissettikleri birini.Onları bırakmayacak,onlara “Merek etme, ben buradayım”diyecek biri.Gönülsüz ebeveynlik bir çocuğun başına gelebilecek en fena şeydi.
Sayfa 22Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Gittikçe rengini yitiren dünyaya inat, ne olursa olsun insana güzel şeyler düşündüren ışıklı bir bahar günü gibi geziyordu aramızda.
Sayfa 8Kitabı okudu
Herkes gerçekte olduğundan daha katı görünmeye çalışır,sanki herkes açıkça dışa vurursa duygularıyla alay edileceğinden korkmaktadır…”
Sayfa 77Kitabı okudu
