Üniversitede katıldığım bir terapi etkinliğinde kendimizi yansıtan bir nesne seçmemiz istenmişti, ben de raptiye seçmiştim. Ben niye böyleyim diye düşünürken aklıma geldi bu anı. Çok doğru bir nesne seçmişim...
Son zamanlarda kendim hakkında yeni bir şey keşfettim. Öfkemi kaybettiğimi fark ettiğimde, sevgimi de kaybettiğimi fark ettim. Öfkelenmek istediğim bir şey var ama ne kadar zorlasam da öfkelenemedim. Hissettiğim tek şey, gösterilmemiş çabalara karşı hayal kırıklığı.
Damarlarımdaki saf öfke kendi aleminde süzülen sinsi bir öfkeye dönüştü artık ve verdiği rahatlıktan garip bir şekilde memnunum. Umarım sonra toplanıp hepsi birden beni ve ya başkasını vurmaz ahaha