Nazrin Javad
@nezrinjavad
ADA University
Baku
Derbent, 2001
30 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Həqiqətən, hər şey, hətta təbiət belə cənab Qolyadkinə qarşı idi. Amma o, yenə də ayaq üstə dayanmış, dizləri qatlanmamışdı; hiss edirdi ki, hələ məğlub olmayıb. Buna görə də mübarizəyə hazır idi.
Onsuz da tezliklə bu şəhərdən çıxıb gedəcəyimi düşünürdüm və daha özümü burada başqaları kimi dustaqlıqda hiss eləmirdim. Qarşımda sonsuz üfüqlər açılacaqdı, keçəcəyim ucsuz-bucaqsız çöllüyün sonunda dənizə yetişəcəkdim. Mən bu yola çıxmazdan qabaq, olan-qalan xatirlərimin son qalıqlarını da toplamaq istəyirdim, cibimdə vaxtı keçmiş və deyəsən elə mənim kimi darıxan, kimlik vəsiqəmin göstərdiyi yolu tutub uşaqlığıma səyahət eləmək, ondan qalan son izlərə bir də baxmaq istəyirdim. Düzünə qalsa, toplayası bir xatirəm də yox idi.
Mənə elə gəldi ki, o qəsdən öz yarasını qanadır, buna ehtiyac hiss edir,- məyus olmaq, iztirab çəkmək ehtiyacı... Böyük itkilərə məruz qalan adamlarda çox vaxt belə hal olur.
Sayfa 465Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
İdeya məhvedilməzdir. Siz də ideyadan başqa heç nəyə arxalana bilməzsiniz.
Hər gözəlliyin arxasında hansısa faciə gizlənir. Aləmlər doğuş sancısı çəkməlidir ki, ən adi bir gül çiçək aça bilsin...
Əgər biz hamımız bütün sirlərimizi açıb söyləsəydik, nəinki başqasına, hətta bəzən öz-özümüzə etiraf etməyə qorxduğumuz sirlərimizi söyləməkdən qorxmasaydıq, yer üzünü elə bir üfunət bürüyərdi ki, biz hamımız boğulub ölərdik.
Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir. Niçin bunu anlamaktan bu kadar kaçıyor ve insan dedikleri mahluku anlaşılması ve hakkında hüküm verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz?
Ziyalılar xam, təcrübəsiz adama bilmədiyini öyrədirlər. İnsanlarla şirin-şirin danışır, səhvlərini düzəldirlər. Bunlarda nə söyüş var, nə dalaşmaq. Bunları gördükdə dedim: "Yoldaş Nəriman deyən yol doğrudur. Teatr gələcəkdə bağlı gözləri, lal dilləri, eşitməyən qulaqları açacaq və anlamayan beyini anladacaqdır". Odur ki, mövhumatı buraxıb, incəsənət cəbhəsində çalışmağa başladım.
...Və göstərdim ki, insan elə bir şeydir ki, üstün gəlməlidir, insan körpüdür, məqsəd deyil; və o, yeni sübh şəfəqlərinə aparan yollardakı günortasına və axşamına sevinəndir.
Akıntıya karşı yüzüyor. Akıntı öylesine güçlü akıyor ki bazen, bir dalgınlık anında, içinde çırpındığı ıssızlığın ortasında ümitsizliğe kapılıyor; bir yetersizlik anında, öylesine sonsuzcasına gerilere sürüklenmiştir işte.
...Biraz gülümsedi, gitmeden önce, "İnşallah bu gece köpekler havlamaz. Hep benimkiymiş gibi geliyor bana," dedi.
Məncə, fikirsiz yaşayanlar xoşbəxtdirlər, onlar öz kuklası ilə əylənən, onu geyindirib-soyunduran və anasının pirojna qoyub bağladığı şkafın ətrafında gəzinən, əli şirniyə çatanda isə onu ağzına basaraq: «Yenə!» deyə bağıran uşaqlar kimidirlər. Xoşbəxt məxluqdurlar! Bir də o adamlar xoşbəxtdirlər ki, özlərinin heç bir əhəmiyyəti olmayan məşğələlərinə, hətta öz xırda ehtiraslarına təmtəraqlı adlar verib, bunları bəşər övladına, onun xeyri və tərəqqisi naminə böyük bir qəhrəmanlıq kimi təqdim edirlər.
Bəzən mənəvi dəyərlərə önəm verən az qala tək insan olduğunu görəndə onlara tüpürmək istəyirsən, ona görə yox ki, əqidən belədir, ya da bunu ləzzət almaq üçün edirsən, sadəcə, ona görə ki, iblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir.
