-Bir çox sözləri axmaqlığımdan dediyimi yavaş- yavaş anlayıram. Yaşlandıqca başqa cür düşünməyə başlayırsan.
- Nə dəyişib ki?
- Bütün insanlar biraz atəş və bir az da torpaqdan yaradılıblar. Cavan yaşda içimizdə atəş çox olar. Atəş bizi dikbaş, məğrur, şücaətli, güclü edər. Qocaldıqca atəş azalar, torpaq artar. Bir az çapıqlarla, bir az qırışlarla müdriklik və səbr gələr. Atəş torpağa tabedir. Onu üstünə torpaq tökməklə söndürərlər. Bu səbəbdən də başçı qocalardan olar. Torpaq içimizə tam dolandan sonra atəş sönər. Gücümüz gedər və ruhumuz bizi tərk edər. Torpağa basdırarlar və ona qarışarıq.
-Maqu, məni niyə bu qədər çox istəyirsən? Mən ki sənin övladın deyiləm.
-Sevgimi sənə vermək üçün mütləq övladım olmalı deyilsən ki. Təbiət aləmində sevgi hər bir canlıya verilər, təkcə səninlə eyni qandan olana yox.....
Xalid Hüseynin oxuduğum 3 kitabının arasında ən az təsirə düşdüyüm kitab idi. İlk 2 kitabı o qədər möhtəşəm idi ki, gözlənti çoxalmış və bu kitabda o gözləntini bir balaca qarşılaya bilməmişdi. Onu da qeyd edim ki, kitablarda fəsil sayı azdı və hər fəsil təqribi 50-70 səhifə aralığındadır. Təsirli məqamları əlbəttə ki var idi, ələlxüsus Pəri və Abdullanın görüş hissəsi, Nəbinin hayatı olan parçalar. Lakin obrazların sayının çox olması və bəzi obrazların mövzuyla əlaqəsini tapa bilməməyim kimi hallar yaşamağım kitabı sıxıcı bir hala gətirmişdi. Xalid Hüseynin bütün kitabları oxumağa layiqdir, amma başlamaq üçün ardıcıllıq çərpələng uçuran olmalıdır deyə düşünürəm.
8/10