Kitabı aldığımda bu kadar beğeneceğimi düşünmemiştim. Hani derler ya kısacık bir hikayeydi ama etkisi fazlaydı diye, tam olarak öyle bir kitaptı.
Canan, tek başına yaşayan biri. Bir gün Telefonu çalıyor ve arayan kişi ona bir kargo geleceğini söylüyor. Canan başta umursamasa da daha sonradan kargoyu açtığında şok'a uğruyor. Kardeşi, ondan uzak olan Can'ın çizimleri karşısında duruyor.
Bir sonraki gün arayan kişi tekrar arıyor ve onunla buluşmayı teklif ediyor. Içindeki tuhaf hisle beraber buluşmaya giden Canan eski komşularını orada görünce direkt olarak tanıyor ancak bir anlam veremiyor. Ta ki İrem, kardeşinden kalan mektupları ona verene kadar.
Kardeşi Can, otizmli bir çocuk. Bu yüzden konuşmayı ve birçok şeyi sevmiyor. Ancak ilk defa bir insanla gizli bir arkadaşlık kurup ona mektuplar yazıyor ve resimler çiziyor.
Canan İrem'den o mektupları aldıktan sonra tek tek okuyor ve okudukça şoka uğruyor. Kardeşinin yaptığı ve yapmadığı şeylerin sebebini Bu mektup sayesinde öğreniyor.
Gerçekten Kalbe dokunan bir hikayeydi. Otizme sahip olan insanların nelerden mahrum kaldığı ve nasıl yargılara sahip olduğunu bir kez daha gördüm.
Peki sizce Can nerede, kardeşinin sonu derken neyi anlatmak istediler? Kesinlikle okumanızı tavsiye edebileceğim bir eser. Yazara teşekkür ederim.
Asla Asla
