Herkes illa ki düşünüyordur bence o anı. O karanlığı, yalnızlığı, kimsesizliği, hele o yok oluşu.. Bu dünya da her ne kadar yalnızız, kimsesiziz desekte o sonsuzluk, çaresizlik kadar olamaz heralde. Kaybetmedikçe, değer verip sıkı sıkı sarılmıyoruz kolay kolay maalesef. Tabi iş işten geçmiş oluyor çoğu zaman.. Acaba sizinde aklınıza gece yatağınıza girdiğinizde, "ya gecenin, karanlığı kabrimin karanlığı olsaydı.." sözü geliyor mu? Kendileri hiç unutturmuyorlar bana o anı. En çok merak ettiğim konudur 'Ölüm.!' hep "Keşke yaşayan birilerine sorma fırsatım olsaydı." derdim, ne kadar imkansız olsada. Her ne kadar korkunç olup cesaret istese de herkesin asıl varış noktasıdır ölüm...
Kitaba, gelince;
Kitap ilk olarak ölümden kısa bir söz edip, daha sonra ahiretten bahsetmektedir.Kabir zamanı hakkında bilgi verdikten sonra küçük kıyametlerden başlayıp son hadiseyi ayrıntısına kadar Kur'an'dan hadis ve ayetlerle açıklamaktadır. O dehşet, olağan üstü yaşanacak gelecekten söz ettikten sonra mahşerden, hesap anından, amel defterimizden örnekleriyle bilgi verir. Son olarak cehennem anını (insanı sarsacak şekilde) konu aldıktan sonra cennet ile kitabı sonlandırmaktadır.
Bence o, anı yaşamadan okunması gereken kitaplardandı diye düşünüyorum. Yazar 'kardeşim' diye hitap ederek samimi bir dille ve akıcı bir şekilde ölümü konu edinmiş. Keyifli okumalar:))
(Yazım hatalarından dolayi kusrum af ola:))
