HPL'nin kullandığı yazım tekniklerinin peşine düşenler, onun genç mektup arkadaşlarına yazdığı mektuplarda, yorumlarda, tavsiyelerde de işaretler aramayı deneyebilir. Ama yine de sonuç şaşırtıcı ve yanıltıcıdır. Bunun sebebi öncelikle Lovecraft'ın muhatabının kişiliğini dikkate almasıdır. O her zaman yazarın ne yapmak istediğini anlamaya çalışmakla başlar işe; akabinde de sadece, söz konusu hikâyeyle tam olarak uyumlu, kesin ve nokta atışı öneriler getirir. Dahası, sık sık önce kendisinin ihlal ettiği tavsiyelerde bulunduğu olur; hatta "canavarca, ağza alınamayan, adlandırılamayan gibi sıfatların kullanımının abartılmamasını" öğütleyecek kadar ileri gider... Ki bu, onu okuyan için oldukça hayret vericidir. Genele uyarlanabilecek tek belirti aslında 8 Şubat 1922 tarihinde Frank Belknap Long'a yazdığı bir mektupta bulunur: "Asla hikâye yazmaya çalışmam, hikâyenin kendisinin yazılma ihtiyacı duymasını beklerim. Bile isteye bir hikâye yazma amacıyla işe koyulduğumda sonuç yavan ve düşük nitelikli olur."
Sayfa 49 - 50Kitabı okuyor
Gençler Din Gerçeğini Anlatıyor Çok Dikkatli Okuyun
İbadet Savaşı Değil Adalet Savaşı Veriyoruz
Adaleti neden bir kişinin insafı kontrolüne hile ile verdirdiler?
Ortadoğu ve batı sömürge çetesinin çıkarlarına bir Türk Savcının çıkıp engel olmasını engellemek için.
Bunu yaparken de adalet savaşı gibi göstererek din adına bir ibadet savaşı veriyoruz ile süslediler.
İnsanlık ilk kez yazıldığı
Kurt Vonnegut bu konuda da tabii ki nokta atışı bir şey söylüyor. İlişkilerde ayarlanması gereken doğru mesafeyi şöyle özetliyor: “Lütfen daha az sevgi ve biraz daha fazla saygı.” Sevginin ne olduğu herkes için bu kadar farklıyken, saygıdan daha tutunulur bir dal olduğunu hiç sanmıyorum, herkesi ömür boyu saygıya davet ediyorum Osman.
Çocukluk anısı olarak taşıdığımız çoğu iz, bize çocukluğumuzu anlatan yetişkinler tarafından oluşturulur ( ürkütücü biçimde manipülasyonu açık bir alan yani). Bir zaman sonra bu ikinci el tanıklıkların bir kısmını, fark etmeden birinci elden tanıklığa dönüştürerek kendimizin kılarız. Sonra üstüne yavaş yavaş eklenen yaşanmışlıklarla gerçekliği tartışmalı bu anılar iç içe geçer. Hatırlama her zaman palimpsestiktir. Hatırlama nokta atışı gibi değil de bölgesel bir taramayla çalışır. Minnacık bir kabukluyu tutabilmek için avuç dolusu kum almak gibi. Zihnimde ulaşmaya çalıştığım, çağırdığım bilgi, hemen her zaman yanına özel olarak çağırmadığım ve olasılıkla aradığım bütünle doğrudan ilişkisi olmayan ya da yokmuş görünen parçaları da alarak gelir.
Sayfa 89Kitabı okuyor
Elveda Gülsarı Romanı İncelemesi
