Öyleyse dinin normal insanın bir ürünü olduğunu söyleme yürekliliğini gösterelim. Bu insan, en dindar, sonsuz yazgıdan en emin olduğunda, hakikate en yakındır. İyi olduğunda, ebedi düzenle ilişkiye geçmek için erdem isteyerek, çıkarsız bir biçimde olan şeyleri derinden düşündüğünde, ölümü saçma bulur. Bu adamın böyle anlarda, en iyi göründüğünü düşünmemek olabilir mi?