Victor Hugo, beni kendine hayran bıraktı. Her satırda, her cümle de, kullandığı her sözcükte hayranlığım katlanarak arttı. Mükemmel bir işçilik. Her cümlede öyle derin anlamlar var ki, beni büyüledi. Hepimizin bildiği üzere Victor Hugo, romantizm akımının Fransa'daki en büyük temsilcilerindendir. Edebiyata ilgili olduğu gibi siyasete de ilgilidir.
Çocukluğumdan beri klasikleri her daim yanı başımda tuttum. Rus klasiklerinden çok okudum çok da severim ama artık değişim ihtiyaç oldu ve Fransa'ya döndüm. Dönüşüm muhteşem oldu diyebilirim zira Notre Dame'ın Kamburu'nu okuyarak başka bir boyuta geçti klasik sevdam :))
Uzun zamandır bu kadar güzel ama bu kadar da yorucu bir şey okumadım. Kitap, resmen ilk bölümlerde ne kadar cahilsin keşke ölsen, dedi. Son 150 sayfada aldı, aldı vurdu duvara. Koskoca bir tarih, beyin fırtınası gibi tasvirler, hem yıpratan hem meraktan öldüren kendini bırakmayan bir şeydi elimdeki...
Tutku sınırsız olursa neler olur sorusunu sordum kendime? kendinden, inancından, bilimsel görüşlerinden, ailenden, kendi benliğini seve seve bir aşka vermenin şokunu yaşadım rahipte. Zavallı kamburun her anına acıdım, üzüldüm büyük bir saygı duydum, gözlerimi doldurdu o gariban:)
Esas kızımız Esmeralda ve annesi için ayrı yandım. Kendimde bir anneyim belki de o yüzden o acılarını o kadar içten hissettim bilmiyorum, çok doldum.
Neyse...sayfalarca yazabilirim ama bence kendiniz okuyun ve bu başyapıtın içinde kaybolun gitsin.
