Ötelere yuvarlanıyorum,
Ve her acı günün birinde
Dönüşecek şehvetin dikenine.
Az zaman kaldı,
Sonra kurtulacağım
Ve sarhoş, uzanacağım
Aşkın kucağına.
Sonsuz yaşam
Dalgalanıyor içinde tüm gücüyle,
Yukarıdan aşağılara bakıyorum,
Oralardaki sana.
O tepede,
Sönüp gitmekte parıltın-
Bir gölge taşımakta,
Serinlik veren çelengi.
Ah! Tüket beni ey sevgili,
Sonuna kadar tüket ki.
Uykuya dalayım
Ve sevebileyim.
Hissediyorum ölümün
Gençleştirici akışını, kanım
Merheme ve uzama dönüşmekte-
Yaşıyorum gündüz vakitlerinde
İnanç ve cesaretle
Geceleri ise
Kutsal ateşte ölüyorum.
Sayfa 8Kitabı okuyor
Ah! Tüket beni ey sevgili,
Sonuna kadar tüket ki,
Uykuya dalayım
Ve sevebileyim.
Fakat yalnızca geceye sadık kalır gizli yüreğim, bir de onun kızı olan yaratıcı sevgiye.
çünkü hem sana, hem de kendime aidim - sen, geceyi benim için yaşam ilan ettin - beni insan kıldın - ruhun ateşiyle kavur bedenimi, kavur ki, daha yüce bir düzlemde, daha bir içten seninle kaynaşayım ve ondan sonra gerdek gecesi, sonsuzluğa açılsın.
Şimdi ben, o kutsal, dile getirilmesi olanaksız, gizemli geceye dönüyorum. Dünya uzaklarda - derin bir mezara indirilmiş -, yeri, bir çöl gibi ve yapayalnız.
Her kim ki bağlıdır eski zamanlara körü körüne,
Sadece yalnızlık ve keder düşer hissesine.
Sonsuz bir şiir -
Ve hepimizin güneşidir
Tanrının çehresi.
Kaçıp gitmişti
Gücü her şeye yeten inanç
Ve her acı
Günün birinde
dönüşecek şehvetin dikenine.
Onun boynuna sarılıp yeni yaşam için haz dolu gözyaşları döktüm. Bu, sendeki tek rüyaydı. Uçup gitti, ama geride yansıması olarak gecenin göğüne ve onun güneşine, sevgiliye olan o sonsuz ve sarsılmaz inanç kaldı.
Hep yeniden gelmek zorunda mıdır sabah?
Hiç son bulmaz mı yeryüzünün gücü?
Uğursuz bir koşuşturma kemirmek zorunda mıdır
Gecenin cennetsi uçuşunu?
Sen geliyorsun, sevgilim -
Gece geliyor -
Hazla doluyor ruhum -
Karanlık ve dile getirilemez
Tıpkı sen gibi gizli
Ölüm ya da asıl hayat, ayrımı sen yap...
"Övgüler olsun sana , ey sonsuz gece
Övgüler sana sonsuz uyku..."
Sayfa 49 - İş bankası yayınlarıKitabı okuyor