Kalbinde enkaz olanın, dilinde keşke bitmez.
Öyle bir keşkemsin ki, kalbimi yıkıp yeniden yapsalar bile göğüs kafesim daima bir gecekondu mahallesi.
Ve o mahallenin sokaklarında önce kimsesiz çocukları vururlar.
Kimsesizim sevgilim, biraz affet, sonra da vur beni.
Elinin altındakini değil de, uzanamadığına sarılır hep, ulaşamadığını ister. Yaradılıştan mıdır yoksa hayatın kurduğu kurallardan mıdır bilemiyorum ama kimse olduğu yerde memnun değil bunu görebiliyorum. Olmak istediğim yerde değilim bunu da kabul ediyorum fakat hep daha fazlasına tamah ediyorsam kat ettiğim yolları tekrar tekrar yürüyorum. Bir binayı inşa etmek kolay değil, çatıdan evvel taban gerekir ya ben de öyle yapıyorum. Önce ritimleri ezberliyorum sonra hafızama kazınana kadar tekrar ediyorum.
“Çok karışığım. Bir yanım olabildiğince huzursuz ve yorgun. Diğer yanım mucizelere ve düşlerin gerçek olabileceğine halen inanıyor ve heyecanını koruyor. Bu iki yan arasında ben, eziliyorum.”
Frida Kahlo