çağlayanlar bile hararetlidir
buğday başağının açlığıdır ufuklar
siperleri aşıklar mı doldurmalıydı
zalimler mi
neden böyle hıçkırıklı, umutlar
Bir Kaf Dağı kalmıştı varlığından bihaber
Seni görünce, o da tutuşup yandı gülüm
Oysa aşk, karanlıkta ölümcül bir hülyadır.
sana giden yolların kavşağında
bir adam direniyor izini bulmak için
siliyor tan yerine akan alın terini
ufkunda sapsarı umudun rengi
mavi yitik, beyaz kızgın ve siyah
arıyor sessizce kaybolan günlerini
biz gitsek de, İstanbul'da yine de
yıllar yılı gezinmeli bu sızı
benden bir yaralı şiir kalmalı
senden bir tebessüm, bir de kırmızı
Bütün zindanları yıkarak birer birer
Gözlerin çağırıyor beni
Hangi yağmur damlası ışıldıyor kalbimin
Gökleri aradığı günün gecelerinde
Görkemli bir çocuk mu bekliyorsun ey zaman
Yürüyen mi aralar güneşin perdesini
Avucunda baharı duran mı biriktirir
Kim kırdı bilir misin gönül penceresini
"Neydin sen?!. Bir rüzgâr mıydın da, şöyle bir esip geçtin? Bir ayna mıydın ki gözlerimi kaybettim içinde ve şimdi ne seni, ne de kendimi görebiliyorum?
Neydin sen?!"
