Yaşam
ADIN, DOKUNAKLI BİR ÖYKÜ ŞİMDİ
İnanmadığım tek şeydir senin yokluğun,
Bir matem sevişmesi şimdi yüreğimdeki.
Geceler turkuaz, melankolik bir şarkı sanki
Tenim mağrur yüreğine ağlıyor kıyamet gibi…
Hayat sahnesinde ne kadar ağlarsan ağla, bir gün gülmeyi de oynayacaksın. Sevginin acıtan dikenleri ellerini kanatsa da kutsaldır küçüğüm.
Aynı Ölümün Sonu
Yine aynı günün sonunda biraz daha yaklaşıyordun ölüme.Farkında olsan da olmasan da günler geçiyordu.Bir seyler olma ,bir şeylerin peşinden gitme arzusu sana zulüm geliyordu.Bazı sabahlar pencerenden güneş giriyordu,bazı geceler yatağın biraz daha batıyordu çukura.Hayatını çalmışlardı.Aklını da çalacaklar diye korkuyordun.Korkun yersiz çıktı.Sen aklını hiç bulamamıştın ki.Yine aynı günün sonunda biraz daha yaklaşıyordun ölüme.İşte o kadar.
Beni güzel hatırla
Çünkü sevdim seni ben, Her şeyini....
Sana sırdaş oldum, Dost oldum
Yüzüne vurmadım hiçbir eksikliğini
Beni üzdün kınamadım
El oldun aldırmadım...
Beni güzel hatırla
Şiirler yazdım her gece, Çoğunu okutmadım
Sakladım günahını sevabını içimde
sessizce gittim...
Beni güzel hatırla
Sana unutulmaz geceler bıraktım
Sana en yorgun sabahlar...
Gülüşümü....Gözlerimi...
Sonra sesimi bıraktım
Söylenmemiş merhabalar sakladım her köşeye
Vedalar bıraktım duraklarda...
Ne ararsan bir sevdanın içinde
Fazlasıyla bıraktım ardımda.Beni güzel hatırla,
Dizlerimde uyuduğunu düşün
Birazdan kapıyı çalacağımı düşün
Süpriz yapmayı severim biliyorsun
Beni güzel hatırla
Gidiyorum...
O.Veli
Oslo sevindi demiştin o gece bana.
Bacaklarını bacaklarımın üstüne atmadan,
Bakışlarını bağrımın üstüne koymadan önce.
Bilmiyorum nerden gelir insanın aklına.
Oslo uygun olmaz demiştim ben ta en baştan,
Odessa bile daha güzel, köpek olsa neyse.
Alıştık sonra birbirimize, sen ben ve Oslo
Hoş sabahlar, şiraz akşamlar, ıslak geceler geçirdik
Karanlığın Çağırışı
Ben böyle olsun istememiştim
Ya sana çok yakın ya senden çok uzak olmalıydım
Aramızda aşılmaz engeller olsun istiyordum
Büyük dağlar derin denizler olsun istiyordum
Sana gelmeye gücüm yetmemeliydi
Çaresizliğimin bütün hıncını mesafelere yüklemeliydim
Dağda yanan bir çoban ateşi gibi
Gökte bir yıldız gibi seni görmeli seni yaşamalı
Ve senden çok
Zambak Ve Ben
Aynanın yansıması yorgun .
Zambağın susuz kalmasına rağmen ,yeşilimsi dik ve ayakta kuru toprağa olan yaşama duygusundan yola çıkarak bu günlerde .
Tomurcuklarının yeşilliği bile bir umut du belkide.
Belkide
Defalarca hırsızın durmayan bir akrep , sayılardan oluşan zamanın olduğunu bile bile .
Düğümlenip , boğazımda kurumuş bir avuç cümleni , yutkunurken .
Aldığım toprak kokusu, cenneti anımsatan o tat işte
Bir pil kadar ömrü olan zamanın karşısındaki ben.
Daha dünkü çocuk .
Uyumaya korktuğum geceler , beklemediğim sabahlar ardından
Aynı havayı aynı yer yüzünü paylaştığım yaratıklar
Köprünün bi ucunda
Yarım kalmış mum , çizili sayfalar
Melodisini söyleyip , sözlerini yaşadığım şarkılar
Küstüğüm duvarın , sessiz sakin bana benzemesi
Diğer ucundaysa
Zambağın gövdesi kök salmış bir liman
En dibe vurmuş gemiyi , okyanussun yüzüne çıkarmak mı ?
Kaptanın cansız bedeni suyun saflığına bürünmüş
Tüm bunlar belki birer yüktür
Zamanın ihanetinin ardından , gemiden atamadığım bu yükler
Batırdı gemimi , boğdu hayallerimi , kirletti katil etti , o saf , o temiz , masum okyanusu
Ne güveneceği bir liman , ne bir kıyı
Nede yüzünü aydınlatan bir deniz feneri
Yorgun balıkçıların oltasına takılan düşünceler.... Kendi Yazılarım