‘Anlatılan bir hayat, her zaman eksik kalacaktır.’
.
Birkaç sene önce karşıma Omayra Sánchez’inin bir fotoğrafı çıkmıştı, ekrana bakakaldığımı hatırlıyorum bir süre. Kararan gözleriyle gülümsemeye çalışan bir kız çocuğu, patlayan yanardağın yıkıntıları arasında kalmış. Saatler sürmüş kurtarma çalışması, her saat daha da yaklaşmış ölüme. O sırada elinden geleni yapmış herkes, öyle düşünülmüş ama şimdi ‘şöyle yapılsaydı-böyle uygulansaydı Omayra yaşayabilirdi’ diyenler çoğunlukta.
İşte her trajedi bir keşke barındırıyor içinde. Şu an yaşadığımız her haksızlık birkaç yıl sonranın hakkı olacak belki de.
Göçmen hikayelerinde olduğu gibi.
Zorbalıklara, ayrımcılıklara maruz kalanlar gibi. Göz yumulan her ihlal yarının çığa kapılan kar tanesi olacak.
.
Patricia Engel çok beğendiğim bu eserinde, küçücük bir aile üzerinden kocaman ülkeleri anlatıyor. Bir umudun peşine takılıp ülkesinden başka ülkeye giden, orada ise kanatları kırılan insanları.
Kolombiya’dan Amerika’ya uzanan bu hikaye, acılar karşısında uzakların da yakın olabileceğini gösterdi bana, uzaktaki acıları da anlayabileceğimizi.
Yıllarca dağılmış bir ailenin ferdi olmak, kendi ülkesine yabancılaşmak, gittiği ülkede kök salamamak, özlemek-çok özlemek ve en çok da ‘tamamlanamamak’ var Sınırsız Ülke’de. Ve sonunda kitapta geçen bir cümleye çıkıyor yolumuz:
‘yeryüzünde hepimiz göçmeniz.’
.
Elif Nihan Akbaş çevirisi, Barış Şehri kapak tasarımıyla ~
