Kabullenmek insanları olduğu gibi, neyse o, nasılsa öyle.. çabalamamak aslında bir yerde. Bazen doğru bir yol, kimi zaman tehlikeli ama. Alışkanlık haline gelirse hele ki, fark etmeden kaybetmek istemediğimiz insanlar için de emek vermemiş oluyoruz. Onları kaybetmeyi göze almış oluyoruz aslında. Bazen, sevdiğin için, ilişkinizin sağlıklı yürümesi için üzülse de karşıdaki konuşmak gerekiyor, anlatmak ve anlamak gerekiyor. Bu ilişkiyi olduğundan daha kötü bir noktaya da taşıyabilir. Ama ismini koyamadığın duyguların mevcutsa hali hazırda kötü de olsa ilişkinin ne olduğunu bilmek daha kıymetli geliyor bana. Zaten herkesle iyi olamaz ilişkilerimiz. Her ilişkide belli sıkıntıların olması kaçınılmaz bir olay. Mühim olan bazı şeylere rağmen ilişkiyi yürütebilmek, fedakarlık yapabilmek, gerektiğinde emek verebilmek.
Bunlar içinse cesur olmak gerekiyor. Çekiniyoruz çokça yaşamaktan.. kırılmaktan, kırmaktan..oysa hayatın değişmezi bunlar. Yaşayalım iyisiyle kötüsüyle, hüznüyle sevinciyle. Kucaklayalım yaşamı, insanlığı, çok şeye rağmen.. sevelim, sevilelim, gülelim, ağlayalım, bağrımıza basalım, kızalım ama vazgeçmeyelim hayattan, düştükçe kalkalım. Ve yaşayalım yaşamı hakkını vererek...