Bir insanı yaşamıyorken görmek, ölürken görmekten daha acıklıdır...
Bir de bulundukları mevkilerden, makamlardan güç alarak insanlara yanlış yapanlar var. Onlar için ibretlik bir hatırlatma yapalım: Ne olduğum değil, ne olacağım: Lidya devletinin başkenti olan Sardes, bugün, küçük bir köyün sınırları içindedir. Salihli ilçesine bağlı Mustafa köyü. Bu kadar basit.
Nasıl başlarsanız öyle gider. Doğru başlarsanız doğru, yanlış başlarsanız yanlış. Bu yüzden, “kervan yolda dizilir” sözüne pek itibar etmem.
Meyve kelimesini ele alalım. ‘Meyve’ doğrudur, ‘meyva’ yanlış. ‘Meyvalarını’ dersek, sadece bir değil, fazladan üç yanlış daha yapmış oluruz. Doğrusu, ‘meyvelerini’ olacak. Görüldüğü gibi, yanlış başladı ve öyle devam etti.
Bu örneği, elbette bir yere bağlamamız gerekiyor.
İnsanları yola dökmek de, yoldan çıkarmak da kolaydır. Bunu herkes yapabilir. Asıl kıymetli olan, sözünüze itimat edip arkanızdan gelenleri yarı yolda bırakmamaktır. Sonuna kadar yürümek yürekliliğini gösterebilmektir. ‘Gaye, ulaşılamasa bile güzeldir, kutludur’ diyebilmektir. Unutmayalım ki, mevki ve makamlar geçici, hasarlar kalıcıdır.
En güzel yürüyüş ise şudur: İbrahim Ethem, tahtı bırakıyor ve ekin bekçiliği yapmaya başlıyor.
Yahut Yunus Emre’nin yürüyüşü: Ben yürürem yane yane.
Yola çıktığı andan itibaren dönüşü veya başka bir adresi düşünmeye başlayınca insan, gideceği yere asla varamıyor.
Sayfa 86 - Profil Yayınları
BİRLİKTE YÜRÜMEK...
Daha önce söylemiştik: Dostluk, yürürken belirginleşen bir şeydir.
Kaç zamandır, işte bu “yürümek” meselesini düşünüyorum.
Yürek kelimesinin yürümekten geldiği söyleniyor. Bir insanın yürekli olup olmadığı yürüyüş esnasında ortaya çıkar. Dolayısıyla, doğrudur.
Basit olacak, olsun. yürümenin birinci şartı, ayağa kalkmaktır.
Sayfa 84 - Profil Yayınları
Bir şey daha: Bir yere gidiyor olmak, gizemli bir şekilde, oraya varmaktan daha güzel, daha anlamlıdır.
Sayfa 86
"Artık her insanın son kullanma tarihi var."