Nahit Ulvi Akgün le tanışıyoruz bu dizelerle
Kar yağıyor İstanbul'a
Beni unutsun herkes
Dinsin şehrin gürültüsü
Odam kalsın öyle ıssız
Bu gece çekilip kendi içime
Ağlayacağım sessiz sedasız
Sayfa 271
Sonra odam: Masa, karyola, kitaplar. Benim inim. Bu gece bir kapansam oraya. Üzgünüm. Ama çok kalamam. Sami kapıyı yumruklar: 'Yemeğe, yemeğe.' Canım istemiyor desem başıma toplanırlar. Kadınların neden evlendiklerini anlıyorum: Yalnız kalabilmek için."
Ben miyim bu şeylerin sahibi?
Kafamda bir çocuk var, meraksız.
İç alemim oyuncaktan farksız;
Odam, içime bir ayna gibi.
Bir ışık oyunu var tavanda.
Gölgeler seslerle birleşiyor,
Ve bir karga beynimi deşiyor,
Azaplar kemirdiğim bu anda.
Kardeşini öldürüyor Kabil,
İçimde bir yalnızlık duygusu;
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntıyla geçilen
kocaman bir kum saatiydi odam
uğultularla esen rüzgar her şeyi
kitapları masayı belleğimi de
kumlarla örterdi
çünkü çöl zamandı
Sayfa 9Kitabı okudu
Bu hayat da ne ki! Dar, karanlık odam
Sıkıntı dolu; pencereden rüzgar giriyor...
Dışarıdaki tek vişne ağacı bile
Donmuş camdan görünmez oldu."
Sayfa 86Kitabı okudu
Annemin eskise de atmaya kıyamayıp
Tavan arasına kaldırdığı eşyalar gibiyim
Tek farkla
Onların yüzü hep güneşe dönük
Benimse odam zemin katında
Sayfa 38 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Kış Uykusu
Valla ben evim, odam, kitaplarım neredeyse kendimi oralı hissederim; başka bir yere de ihtiyaç duymam. Ya bu insanın kendine bir dünya yaratabilme, kendini oyalayabilme yeteneği ile ilgili bir şey.
Odam adeta dört köşe değil de sonu olmayan, dönen bir çember, her tarafı aynı ve hiçbir yerinde hiçbir kapısı yok.
