"Erken kalkmıştım, aylaklık ederek var olmaya hazırlanıyordum. Odamda bir aşağı, bir yukarı yürüyor, yüksek sesle birbirinden kopuk, kopuk olduğu kadar da olmayacak şeyler düşlüyordum - bir türlü başlayamadığım işler, tesadüfen gerçekleşmiş imkânsız tutkular, vaktiyle yapılsaydı uzun ve doyurucu olacak sohbetler. Ne huzurdan ne yücelikten nasiplenmiş bu dalgınlıkla, amaçsızca, umutsuzca gezindikçe adımlarım bu özgürlük sabahını yıpratıyor, alçak sesle, bağıra bağıra telaffuz ettiğim cümlelerim, yalnızlığımın yalın dehlizlerinde çoğalarak yankılanıyordu.
İnsan kişiliğim, dışarıdan su katılmamış bir komedi gibi görünüyordu; içerden bakıldığında insana özgü olan her şey gibi."
“Odamda beni kitaplarım bekler.Bu yegane tesellidir.”
Bir varlığım yok benim. Olmak istediğim ile başkalarının beni dönüştürdüğü şey arasındaki boşluğum ben. Beni odamda rahat ve tek başıma bırakmanızı istiyorum sadece.
Sayfa 40 - Zeplin Yayınları - 2. BaskıKitabı okuyor
Yatağım, semaver vesaire odamda. Oh, ne âlâ! Bir akşam da yalnız kalıp kendimi dinleyeyim. Fakat hatıralar insanı yalnız bırakır mı?
Sayfa 47Kitabı okudu
Odamda beni kitaplarım bekler. Bu yegâne tesellidir.
Sayfa 65
İçimdeki dünya kocamandı. Orada ben sanatçı oldum, şarkıcı oldum, tiyatrocu oldum, yazar oldum. O kadar büyüktü ki o dünya evde odamda onunla baş başa olmak en büyük zenginlikti.
Odamda günlerdir yalnızım, ziyanı yok dünyada da yıllarca yalnız değil miydim?
odamda oturmuş kafayı yiyordum. bu kafayı yeme türü, kafayı yemelerin en büyüğüdür! bilirsiniz, odanızda tek başınıza oturur öylece kafayı yersiniz. anlatacak kimseniz yoktur çünkü anlayacak kimseniz yoktur.
Kent'te gördüğüm ve konuştuğum ve benimle konuşan Kadın.
Işıksız bir odadaydım. Odamda olduğunu söylediler. Yatağımdaydı, benimdi tümüyle, ışıksız! Çok heyecanlandım, çok heyecanlandım çünkü ailemle birlikte kalıyordum. Bir korkudur aldı beni. Yırtık pırtık giysiler içindeydim, ben. Kibarlar alemindendi o, kendini vermeyi bilen; gitmesi gerekiyormuş!
Tarifsiz bir acı duydum: kucaklayıp yatağın dışına yuvarladım. Hemen hemen çıplaktı. Çok çelimsiz olduğumdan üstüne düştüm ve onunla birlikle sürüklendim halılar arasında, ışıksız!
Bizimkilerin lambaları art arda, kırmızı ışıklarla yanıyordu yandaki odalarda. Kadın gözden kayboldu o zaman. Tanrının istemediğinden de çok gözyaşı döktüm.
Sonsuz kente çıktım. Ey yorgunluk! Sağır gecede ve mutluluktan firarda boğulmuş. Dünyayı kar altında soluksuz bırakmak isteyen o kış gecelerinden biriydi sanki. Haykırıp "nerelerde o kadın? " diye sorduğum dostlar doğruyu söylemiyordu.
Onun geçtiği yere bakan pencerelerin önündeydim her akşam: kefenli bir bahçede koşuyordum. İttiler beni. Sonsuz gözyaşları döktüm bütün bunlara. Sonunda toz dolu bir yere indim ve çatılar üzerine oturdum.
Ve bu geceyle tükenmeye bıraktım bütün gözyaşlarımı gövdemin.
-Yine de yıkılmışlığım hiç terk etmedi beni.
Anladım ki günlük yaşamını sürdürüyordu o; ve iyiliğin aynı yere dönmesi bir yıldızın dönmesinden daha uzun zaman alıyor. Dönmedi ve dönmeyecek odama gelmiş olan o Tapılası Kadın, -hiç ummadığım bir şey.
Gerçek, bu kez, dünyanın bütün çocuklarından daha fazla ağladım.
Sayfa 162 - Varlık
Rahat bırak beni odamda tek başıma.
Aşağılık bir yer bu dünya.
“Odamda beni kitaplarım bekler.
Bu yegâne tesellidir.”
Tam olarak böyle
.
Odamda tek başıma olmayı diledim; kitaplarımla baş başa, bu insanlardan uzakta.
.
Sayfa 116Kitabı okuyor
Odamda beni kitaplarım bekler.
Bu yegâne tesellidir.
Bir devlete benzetiyorum kendimi.
İşim gücüm bitmeyor.
Bir türlü yerleşemeyorum odamda.
Her istediğim kitabı alamayorum.
Plânlar içinde geçiyor ömrüm,
Başlayıp tamamlayamayorum.
Bir devlete benzetiyorum kendimi.
İçimdeki hükûmetin gidişini anlamayorum.
Yıllar ötesini düşünür düşünmez
Hemen mesud ve zengin oluyorum.
Nedense geçmiş günler unutuluyor.
Tarih kitabı gibi hatıra defterlerimi okuyorum.
YKY
Bir devlete benzetiyorum kendimi.
İşim gücüm bitmeyor.
Bir türlü yerleşemeyorum odamda.
Her istediğim kitabı alamayorum.
Plânlar içinde geçiyor ömrüm,
Başlayıp tamamlayamayorum.
Sayfa 52 - Yapı Kredi Yayınları 30. BaskıKitabı okuyor