Öf Öff
Biliyorum tatlı sevdiğim, layık değilim ben sana;
Usta kalemler uğraşmalı güzelliğini söylemeye;
Ama bil ki, senin şairin sana ne yakıştırıyorsa,
Önce senden çalıyar, sonra sana ödüyor yine.
... what could be more terrifying and beautiful, to souls like the Greeks or our own, than to lose control completely? To throw off the chains of being for an instant, to shatter the accident of our mortal selves? Euripides speaks of the Maenads: head thrown I back, throat to the stars, "more like deer than human being." To be absolutely
Göz ruhun penceresi olduğundan, ruh her zaman onu kaybetmekten korkar; öyle ki kişi aninden önündeki bir hareket ya da nesneden korktuğunda ne elleriyle yaşamın kaynağı olan kalbini korur, ne tüm duyuların hükümdarının bulunduğu yer olan kafasını korur, ne de duyduğu, koku ve tat aldığı organlarını korur. Fakat korktuğu ilk anda, göz kapaklarını kapatmadan edemez. Tüm gücüyle sıkıca kapalı tutar, [...] ve kendini hala güvende hissetmediğinden gözlerini eliyle kapatır [...]
“Since the eye is the window of the soul, the soul is always fearful of losing it, so much so that if a man is suddenly frightened by the motion or an object before him, he does not with his hands protect his heart, the source of all life; nor his head, where dwells the lord of the senses; nor the organs of hearing, smell and taste. But as soon as he feels fright it does not suffice him to close the lids of his eyes, keeping them shut with all his might, but he instantly turns in the opposite direction; and still not feeling secure he covers his eyes with one hand, stretching out the other to ward off the danger in the direction in which he suspects it to lie.”
"Şimdi biri gelecek, çıkalım" dedim gözlerimi kaçırarak, sanki hiç duymamış gibi gözleri dudaklarıma kaydı. "Sakın" dedim. Ellerimi göğsüne dayayıp ittim. Ama bu onu engellemedi. Başımı çevirirken bir eli çenemi kavradı.
Sedat!
Hmm
Benimle oynama...
Olur dedi ve dudaklarımı buldu of ki ne off bir of çeksem dağlar yıkılsa, bir ben bir kalsa dünyada
Dertli Gönlüm
"Ne güzeldi o dakikalar, öyle hayaller kurabiliyordum! Gerçekte erişmem imkânsız olan bir nimete hayal yoluyla erişiyordum. Dertli gönlümü bu şekilde eğlendirir, böyle teselli bulurdum. Ah! O hayallerle geçirdiğim dakikalar, ömrümün en tatlı anlarıydı. Yazık! Yazık ki o hayallerin de kapısı kapandı. Şimdi öyle hayaller de kuramam. Off, of!.. Bu ümitsiz gönlümü nasıl teselli edeyim, nasıl avutayım."
Sayfa 71 - İş BankasıKitabı okudu
