Köylere kitap götürmek çöle su götürmek gibidir.
Fakir Baykurt'un ölüm döşeğindeyken yaşanmış bir hikayeden yola çıkarak yazdığı son romanı 
Eşekli Kütüphaneci
Yazarın okuduğum 5 kitabının her birini ayrı seviyorum. Fakat bu kitabın hem 
Fakir Baykurt un son romanı olması hem de kitaptaki hikayenin yaşanmış olması bendeki yerini ayrı kılıyor.
Ürgüp'te bir kütüphaneye müdür olarak atanan Mustafa Güzelgöz, masasının başında oturup köylünün gelip kitap okumasını beklemez. Eşeğine yaptırdığı iki gözlü sandıkla köy köy dolaşarak halkı kitap okumaya teşvik eder. Çok kısıtlı bütçesiyle büyükşehirlerde yaşayan tanıdıklarından, kaymakam, vali, belediye başkanlarından küyüphaneye destek talebinde bulunur.
Özellikle çocuklar için resimli kitaplar isterken, kadınların kütüphaneye ayaklarının alışması için dikiş makinesi bile aldırtır. Bunlarla yetinmeyip köylülere kooperatif kurma, hamam yapma, müze açma konusunda ön ayak olur. Tabi bütün bunlar tereyağından kıl çeker gibi olmaz. Attığı her adımda karşısında gericiliği, cehaleti ve bürokrasiyi de bulur...
Kitabın son sayfasını henüz kapattım ve içimdeki umut, hayal kırıklığı, öfke taptaze. Karmaşık duygular içindeyim.
Bir insanın nasıl bu kadar umut dolu, azimli oluşuna hayranlık duyarken bir başkasının neden bu kadar acımasız olabileceğine karşı öfke doluyum. Veya toplumun nasıl böyle duyarsız oluşuna kırgınım, kızgınım, üzgünüm.
