Çocuklukta duygusal ihmale uğramış çocukların yetişkinlikte yaşadıkları kusur döngülere ve artık bundan kurtulabilmek için bu durumun müsebbibi anne babayla yüzleşmenin gerekliliği her iki tarafın da yüklerinden kurtulacağına dair güzel notlar aldım.
Ta ki...
218. sayfaya gelene kadar.
“ Çocuğunuzu üzmek ya da kızdırmak size yanlış gelebilir ancak bundan kaçınmak, izin verici ebeveynin temel özelliğidir.”
Bu cümle beni rahatsız etti. Çocuk gelişimi, çocuk psikolojisi kitapları daha doğrusu çocuğa dair kitaplar okumamın kendimce amaçlarından biri çocuğumu ‘üzmeden’ yahut ‘kızdırmadan’ onunla iletişim kurabilmek ve kriz anını hasarsız atlatabilmek.
Çocuğu üzerek ya da kızdırarak bu gezegen üzerinde yeterince ‘pedagojik’ eylemlerde bulunuluyor halihazırda. Ve herkes çocuğun üzülmesini ya da kızdırılmasını hem de sırf ebeveyni mutlu ettirecek bir disiplin uğruna kanıksamış durumda.
Bu durumu tasvip etmiyorum.
Çocukluktaki ihmallerin yetişkin hayatımıza yansımasını anlatırken çocukları üzerek ya da kızdırarak disipline etme anlayışını kabul etmiyorum.
Fakat kitabın ebeveyn hatalarına değinmesi, ebeveyni hatalarıyla yüzleşmeye davet etmesi güzeldi. Elbette ki faydalı olacağına inandığım notlar aldım.
218. sayfadaki gibi birtakım düşüncelerin haricinde ortalama bir kitap oldu benim nazarımda.
