dardi
@okandardagan
mimiklerinde bir cenaze, babalar gününde
Endüstri Mühendisliği
SDÜ
Sakarya
3 Ocak
28 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
Ara sıra şu alelade dünyada kitaplardakine benzer şeyler de yaşanır ve bu büyük bir keyiftir...
Sayfa 300Kitabı okudu
... bilincimizi giderek damarlarımızda dolaşan kanın rengine ve gözyaşlarımızın tuzuna bulaştırdık, bu da yetmiyormuş gibi, gözlerimizi içimize dönük birer aynaya dönüştürdük, sonuçta gözlerimiz, ağzımızla yadsımaya çalıştığımız şeyleri çoğu zaman hiç sakınmadan gözler önüne serer hale geldi.
Okur Takip Önerileri
Hiçbir gerçek, bir sevdiğimizi kaybettiğimiz zaman duyduğumuz kederi gideremez. Hiçbir gerçek, hiçbir samimiyet, hiçbir güç, hiçbir nezaket bu acıyı geçiremiyor. Tek yapabileceğimiz şey, üzüntüyü sonuna dek yaşamak ve sonunda bundan bir şey öğrenmek, ama her ne öğrenirsek öğrenelim, bir sonraki beklenmedik üzüntüde bir yardımı olmuyor.
Olaylar doğal akışına bırakıldığında, zaten gitmeleri gereken yere giderler. Ne kadar çabalarsanız çabalayın, insanlar kırılmaları gereken zaman geldiğinde kırılacaklar. Hayat böyle.
Birini sevmek olağanüstü bir şeydir ve bu sevgi eğer gerçekse, kimse içinden çıkılamayacak bir labirente düşmez. Kendinize daha çok inanmak zorundasınız.
Sana bir öğüt verebelir miyim?
– Elbette.
– Kaderinden yakınma. Bunu aptallar yapar.
Vay be, diye içimi çekip biramı bitirdim. Hiç kuşkusuz birini kendinden bunca emin olarak sevmek, çok güzel bir şey olmalı.
Anlaşılan, insanların, anlaşılmak istendiği için diye değil de zamanı geldiği için birbirini anlaması gerektiğini sen de pek kavrayamamışsın.
Biliyor musun acaba, eğer devrim olursa vergi memurlarının tutumu değişir mi?
– Hiç sanmam.
– O halde ben de devrime inanmıyorum. Sadece aşka inanıyorum!
Bana burada bulunma nedenimizin, çarpık yanımızı düzeltmek değil, onu kabullenmek olduğunu; çünkü problemlerimizden birinin de bir problemimiz olduğunu fark etme ve kanıksama eksikliği olduğunu söyledi.
Birisine yazabilmek ne harika şey! Düşündüğünü birine söyleme isteği duymak, masanın başına geçmek, kalemi eline almak, düşüncelerini kelimelere dökebilmek gerçekten olağanüstü.
"Kimileri için aşk, anlam taşımayan küçük ya da aptalca şeylerle başlar. Böyle şeylerle ya da hiç başlamaz."
Hadi, uyan diyordu sürekli, ben hep buradayım, biliyorsun, uyan da anlamaya çalış niçin hep buradayım. Acı veren bir şey değildi bu, hem de hiç. Sadece her vuruşta yankılanan boş bir sesti. Bu gürültü de gün gelecek, silinecekti kuşkusuz. Her şeyin, sonunda yok olduğu gibi.
Kafamı kaldırdım, Kuzey Denizi’nin üzerinde, gökyüzünde yüzen kara bulutlara baktım ve o zamana kadar yaşamımın akışında yitip gitmiş olan şeyleri düşündüm. Uçup gitmiş saatleri, ölmüş veya yitmiş insanları, bir daha dönmeyecek düşünceleri.