Bazı şeyler kafasında netleşmişti. Artık omuzlarında ki yük hafiflemiş hissediyordu . Sabah uyandığında gün nasıl olurdu, güneş nasıl doğardı bilmiyordu ama sabahı iple çekiyordu.. Gün başlamalı ve ne olacaksa olmalıydı ..
Çoğu zaman duydukları karşısında kendini sorgularken buluyordu. İnsanlar yaşanmışlıklarını o kadar derinde yaşayıp büyütüyorlardı ki acaba diyordu acaba ben neden böyle tepki vermedim.neden göğüs gerip kabul edip üstesinden gelebildim ya onlar çok eksik ya ben çok umursamaz bu ince çizginin ne tarafında olduğumu sorgulamak yoruyordu onu . Bazen nefessiz bırakıyordu ..
Uzaktan ne kadar sahip olursan o kadar özgür zannediyorsun kendini . Sahip olduğunda yüzleştiğin gerçekler hayal kırıklığının kapılarını aralıyor her yüzleşmende .
Kendi kendini yiyordu. Ne söyleyeceğini kestiremiyordu.Kendini ifade ederken karşıdakinin nasıl anladığını, konuştuğunun nerelere koyduğunu kestirememesi endişelendiriyordu. Nasıl anlarsa anlasın diyemiyordu . Sebebi neydi ki söyleyeceklerinin daha ağzından çıkmadan bile kendini eleştirmeye başlamasına sebep olması..
karşısındakini dinlemeden konuşmaya devam ediyordu. Herkes kendince haklıydı ama kimse diğeri için haklı değildi . Nihayetinde içlerinden geçenlerin bir kısmı ağızlarından savrulurken , durup düşünmeye karar verildi. Zamandı ya her şeyin ilacı .. öyle değil miydi yoksa ??