Yunus Emre ÖKSÜZ
@oksuzyunusemre
3 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
kaybolmuş bir ruhun sızısı bu hissettiğim
karanlıktayım, gecenin üç çeyreği gibi aitsizim
parelenmiş umutlarım, çok acınası ve hala sensizim
göğsündeki acının manevisi
yanmış bir ağacın çıplaklığıyla karşındayım, dikilmişim
tek bir ışık hüzmesi dahi yok pencerenin ardında
o kadar yoksunumki nurundan
karanlıkta silüetini yaratmak ne de kolay
bir vücuda sığmayan bu hislerim, parçalanarak yüz tutmuş yayılmaya
ama hala herkesleşmiş gibiyim, nefret duyduğum bu hissiyatla
çokça uğraştım sesimi duyurmak için
kanlar içinde kaldı ağzım, dilim, tanıklık ettiğin her zerre içim
anlayabilmendi beni tek tesellim ki büyüktü ümidim
olmadı, ince ince sessizleştim, içerime doğru biriktim
en yalnız safhasındayken bu zifiri gecenin
bir "Ben" oldum "Sen"den mütevellit
şairimsin, şiirinim...
Yunus Emre Öksüz
Deli gibi sevmek
ben 3 yıl önce karımı kaybettim,
trafik kazasında,
tekrar evlenmek hiç içimden gelmedi.
deli gibi sevenin sevildiği olmak
o kadar zor bir şey ki
başka bir kadına aynı çileyi çektiremezdim.
burası bambaşka bir dünya,
bazen ayak uydurmakta zorlanıyorum.
"herkes zorlanır be koca adam" sesleri
monotonlaşan zamanın ta kendisi.
ama önemli olan görevini,
kayıtsız, şartsız yerine getirmek
deli gibi sevmek...
Yunus Emre Öksüz
gökyüzünün koyu mavi tonu
sessizliğin sükutunu bozduğu an
sana hasret bir çift göz
ağlamaktan bitap, yare hüzün
sesinin ince tınısını hissettiğim
ellerinin narinliği, vücudumda hislerin
yar dokunduğun her yerim
Okur Takip Önerileri
sen ve ben,
yerler ıslak, kardan beyaz
yer yer çamur ama
çoğunlukla yürünebilir
birkaç dükkanın
turuncu, kırmızımsı sıcaklığı
faytondan hallice arabalar
bir durak karşımızda
Sevgi, hasretle bağdaştırılmış bir kar tanesi olsaydı,
Öyle yalın, öyle güzel
Ve o yeryüzüne kavuşma hevesi,
Her şeye rağmen, her engele...
Buluşacak olmanın güzelliği sevdiğinle,
Eriyip, yok olmayı göze almışsan bir de,
O kavuşmanın kısacık bir anına bile değmez mi?
Değer ki, her kar tanesi inatla,
Sevdiğine kavuşmak için, o onca yolu tepecek
Kimi daha ilk anda, kimi biraz daha ötede,
Biliyorlar yok olacaklar.
Kimi ise sevdiğine kavuşmanın o eşsiz anını yaşayacak.
Aslında bir kar tanesi için uzun,
Ama güneş için çok kısa bir an olacak.
Ama kim bilebilir ki, ne bilebilirsin ki...
Belkide, belkide kar tutacak.
Yunus Emre Öksüz
Ah bir çekince içimde sana dair
Bazen kedere bürünen, maskeli bir iz
Gecenin ince örtüsünün altında belirmiş
Gözlerindeki sevgiden mahrum kalma korkusu
Bedenimde dolaşan bir soğuk kisvesi
Özlemle harmanlanmış, hafifsi can yakıcı
Son deminde bir umut ararken teninin
Kollarındaki sıcaklıktan ayrı kalma korkusu
Hücrelerimde dolanan yalnızlık kafilesi
Eksiklik ile kavrulmuş, acı bir ulvi tat ruhiçimde
Benimsemişken tüm varlığımı dudaklarında
Gönlündeki şenlikten atılma korkusu
Küçülüyorum, sevgin müsait değilse
Eksiliyorum, göğsünde benliğim yer almıyorsa
Ve tükeniyorum, aklında zaman geçiremiyorsam
Beni sev, bana sarıl ve beni düşün.
Kim bilir bir sevgilinin geceye notundadır belki de Aşk.
Yunus Emre Öksüz
Sessiz
Sessiz oturabilir miyiz seninle?
aramızda yaprakların hışırtısından,
ve ceylanların hayata çıkışından
başka bir ses olmadan.
beni sessiz de sevebilir misin?
yağmur almış toprağı
ve üşüyen kainatı dinlerken,
"Hatıranız ruhumdan hiç silinmeyecek."
"Birini çok sevmenin bedeli bir daha kimseyi sevememektir."
"Sözgelimi, işte burada bundan iki yıl önce, tam bu vakitte, bu saatte, bu kaldırımda yine tek başıma, yine sefil, tıpkı şimdiki gibi yürüdüğünü hatırlıyor insan! Ve o zaman da hayallerin hüzünlü ve yaşamanın eskiye göre daha iyi olmasa da hem daha kolay hem daha rahat olduğunu, şimdi üzerine yapışan bu kara düşüncenin o zaman olamadığını hatırlıyor insan; bu vicdan azaplarının, gece gündüz rahat vermeyen karamsar, iç karartıcı azaplarının olmadığını. Ve kendine soruyorsun : Nerede hayallerin? Ve başını sallıyor, şöyle diyor: Yıllar ne çabuk geçiyor! Ve yine soruyor kendine : Ne yaptın bunca yılı? En iyi zamanlarını nereye sakladın? Yaşadın mı yaşamadın mı? Baksana, diyor kendine, baksana, yeryüzü nasıl soğuyor. Daha yıllar geçecek ve peşinden kasvetli yalnızlık gelecek, bastonlu, titrek yaşlılık gelecek, peşinden de sıkıntı ve bunaltı. Fantastik dünyan ağaracak, donacak, hayallerin kaybolacak ve ağaçlardan düşen sarı yapraklar gibi dökülecek. Ah, Nastenka! Sonuçta hüzünle yalnız kalır insan, tam anlamıyla yalnız ve hatta yazıklanacak bir şey bile olmaz - hiç, tam olarak hiç... Çünkü kaybolup giden her şey, her şey hiçtir, aptalca, yuvarlak sıfır, yalnızca hayaldir!"
"Bu arada ruh hep başka bir şey diler ve ister! Ve hayalperest boş yere, külleri karıştırır gibi eski hayallerini karıştırır, o küllerde bir kıvılcım olsun bulmaya çabalar; onu üflemek, soğuyan kalbini canlanan bir ateşle ısıtmak ve ondaki daha önceden tatlı tatlı gelmiş, ruhu huzursuz etmiş, kanı kaynatmış, gözlerden yaşlar akıtmış ve kendisini görkemli biçimde kandırmış olan şeyi diriltmek için!"
"Nastenka, insan yanılır ve gerçek, hakiki bir tutkunun onun ruhunu heyecanlandırdığına inanır bilinçsizce, işe yaramaz hayallerinde canlı, ele gelir bir şeyler olduğuna inanır istemeden! Nasıl da yalan - işte diyelim, aşk bütün tükenmez mutluluğuyla, bütün acı verici eziyetletiyle gövdesine girmiştir... Ona bakar bakmaz inanır insan! Sevgili
"Ben hayalperestim; benim öylesine az gerçek yaşamım oluyor, bunun gibi, şimdiki gibi dakikaları öyle nadir sayıyorum ki, bu dakikaları hayallerde tekrar tekrar yaşamadan duramıyorum. Bütün gece, bütün hafta, bütün yıl sizi hayal edeceğim."
96 syf.
·
Puan vermedi
