Oktay Akbal

Insan mutluluğu kendi eliyle yakalardı,ya sen ya başkası! Ikisi birden olmazdı,biri ezilir,öteki ezerdi.Biri sevinir,öteki ağlardı.Biri kaybeder,öteki kazanırdı.Bu böyleydi,böyle olması tabiatın işiydi.Kimsenin yoktu suçu,olsa olsa belki insan olmaktaydı suç.İnsan neydi ki? Tabiatın elinde ne yapsa kopamayan,onu aşamayan,bilgisine,aklına,düşlerine rağmen tabiatın bir parçası olduğunu bilen,buna katlanan yaratık.

"Sana bir şiir kitabı getirdim" dedi, ''söz vermiştim, Cahit Sıtkı'nın Otuz Beş Yaş."
"Biliyorum o şiiri. Ama kitabı okumadım."
Kitabı uzattı. Biliyordu bu buluşmaları artık, hep şiirleri okumakta geçecekti. Başta bir şiir buldu: 'Desem ki'... Nedret hafif sesle okudu; "İçimden okuyunca anlıyorum" dedi.Şiir okuması süresince kadını seyretti.Bu şiirler hem bu kadar yakın, hem bu kadar uzak olmamıştı hiç,söylemek istediği nice seyler vardi,olmayanlarıda vardı.

Kadınlar hep güzel,canayakın.Hepsi de bir insanoğluna aşkın mutluluğunu duyurabilecek,onu hayata kopmaz bağlarla çekecek güçteydiler.Şu cılız esmer kız bile,dedi Nuri,bir delikanlının rüyalarında yer etmiş olmalıdır.Şu şişman kadın,şu işçi kız,şu mağaza satıcısı.Hepsi,hepsi,hepsi...

Çok hayalleri olmak da ne kötü! Gerçek hayatın dışına çıkar o anlarda sanki.Oturduğu yerdedir,çevresi hep o bildik çevredir,ama o başka bir dünyaya uçup gidivermiştir,orada yaşamaktadar.Hayal etmeyi çoğu defa gerçekten üstün sayardı.Gerçek dedikleri neydi ki zaten! "Var olan bir nesne" derken ne anlaşılırdı sanki.Şu sigara, şu kibrit elinin değdiği,katılığını duyduğun için varda o hayal ettiğin insanlar,ülkeler,sevinçler,mutluluklar yok? Belki şu masa,kağıt,paket de yoktur! Nasılsa şu anda önünde duruyor bunlar.Ya da sen durduğunu sanıyorsun! Öyle bir an gelecek ki,bunların hepsi de yok olup gidecek.Var olduklarına kimseyi inandırmayacaksın.Öyleyse ne önemi ve şu anda olmasının? Hayaller de,yaşandığı sürece her şey var gibi geliyor ya insana!..

Seviyorum onu.Niye bilmem,bilmediğim birtakım duyguların etkisiyle,gücüyle seviyorum.

Nuri diye bilinen bir insan vardı.Yıllardır alışageldiği işleri,ödevleri yerine getiriyordu.Ama yaşamıyordu.Nefes alıyor,konuşuyor,ama şu yeryüzünde yoktu,yitip gitmişti.Korkunç bir susuşla susuyordu.