Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.17
Büyük bir yazar olarak gördüğüm Albert Camus’un okuma fırsatı bulduğum ilk kitabı yazara olan hayranlığımı pekiştirdi. Yazım dili bazen olaylara üçüncü bir kişinin gözünden baktırdı bazen de kendimi olayların içinde bulmamı sağladı. Yaşadığımız bu salgın döneminde okumuş olmam, kitapta içinde bulunduğumuz durumdan çok şey bulmamı sağladı. Bir yandan da anlattılan hikayeler ve karakterlerin duygularının, geçmişlerinin anlatılması hayatımın farklı evrelerine çağrışım yaptı. Olaylara bu denli çok açıdan bakabilmesi herşeyden ziyade bu olayları gerçekten yaşamış olabileceğini düşündürdü. Belki de öyle belki de eşsiz hayal gücünün bir yansımasıydı. Her iki durumda da okuyucuya kattığı ve anlatmak istediğini anlatabilmesi hayranlık uyandırıcı. Teşekkürler.
Edebiyatın içkisever tayfası hakkında küçük küçük anektotlar paylaşmış Refik Durbaş. Bunların arasında Neyzen Teyfik, Asaf Halet Çelebi, Oktay Akbal, İlhami Bekir, Şair Eşref, Ahmet Rasim, Yahya Kemal gibi edebiyatçılar şiirleri ve içki masası anılarla Durbaş'ın kitabında anılanlardan.
Okuması zevkli, hoş, eğlendirici bir kitap olmuş.
Kitapta altmışların Beyoğlusu, o zamanların adabı, mekanları da çok güzel anlatılıyor. O zamanı yaşayanları tekrar o zamanlara götürebilir.
Kolay okumalar, hızlı sevgiler, beğeniler, alışkanlıklardan koptuğumuz, rahat ve geniş zamanlarımızı güç bir kitabı çözmeye, sevmeye, ondan bir şeyler almaya, öğrenmeye ayırabildiğimiz bir gün Atay’ın romanlarını seveceğiz. Onlarla çağımız insanının, daha doğrusu büyük kentte yetişmiş kentsoylu bir aydının tüm duyarlığı, iç muhasebesi, kendi kendisiyle tartışması, kendini eleştirmesi, çok değişik bir güldürü havasıyla bizlere ulaştırması, sunması var... Yeri olan, değeri olan, edebiyatımızda önemli olan romanlar bunlar...
Oktay Akbal( Cumhuriyet, 19 Aralık 1977
Kitabında genellikle yalnızlıktan, umutsuzluktan, çılgın kalabalıklardaki keşmekeşten, karanlıklardan ve çoğunlukla soğuk günlerden bahseden Akbal'ın kitabı için öykü değil de deneme, anı, ya da tutulan günlükler olarak nitelendirilebilecek meseller bütünü denebilir. Dönemin siyasi koşullarına şöyle bir değinen, hayattaki tutkulardan çocuk geçmişlerden, eskiye duyulan özlemden, ve genellikle küçük objeler veya nesneler üzerinden toplumsal sağduyuyu geliştirmeye çalışan bir yazardır Oktay Akbal. 30'lardan 70'lere dek uzanan gel-gitli bir toplum yapısından bahseden Akbal, İstanbul'un nüfusunun 4 milyon olduğu dönem için sıkışıklık, adım atılmazlık ve her şeyin değiştiğini söyler. Günümüzde yaşasa buhranı nasıl olurdu diye düşünmedim değil:) Kalemi güzel, lakin yeni kitap okumaya başlayan gençler için daha etkili olacağını düşünüyorum. Hayatla ilgili çıkarımları, ders nitelikli konuşmaları ve toplumsal bakış açısı ile etkili olabilir. Ben dilini sevdim, kendisiyle konuşur gibi iç sıkıntılarından bahseden ince bir dili var.
Merhaba 1k ailesi! Bugün sizlere Albert CAMUS'un Veba kitabını yorumlayacağım. Albert Camus'un yazım tarzını ve kendisini Yabancı kitabında tanıdım. Ve Yabancı kitabını severek okumadım çünkü içim ısınmadı nedense sevemedim.. Veba kitabını da tam anlamıyla okurken samimi bulmadığım bir kitap oldu kendisi ama iyi yönü şu oldu şimdiki Pandemi sürecinin kitaba harfi harfine yazılmış haliydi.. Keyifli okumalar..
479 syf.
10/10 puan verdi
Oğuz Atay'ı anlatacak tartışacak değilim. Zira ne Oktay Akbal ne Selim İleri ne de bir Yıldız Ecevit’im. İçerik hakkında da konuşmak yazmak istemiyorum. Hatta içeriğe fazla giren yorum ve incelemeleri okumamanızı tavsiye ediyorum!
Düğümlenip kalmış durumdayım. Ne diyebilirim ki...
Okumaktan çekindiğim korktuğum bir eserdi "Tehlikeli Oyunlar." Çok yorulduğum, bunaldığım, yıprandığım bir dönemde artık okumalıyım dedim. Ve iyiki de okumuşum. Çünkü kendimi buldum Oğuz Atay'ın satırlarında. Bazen Albay Hüsamettin Tambay oldum bazen Hikmet Benol. "Yoruldum albayım, yoruldum yoruldum yoruldum.” dedim kendi kendime, Hikmet gibi... Yer yer gözlerimin dolduğunu bile farkettim. Nasıl dolmasın gözleri ‘yorulanların’? Nasıl acımasın düşünceleri. Anlıyor musun sevgili okur? Anlayacak mıyız?
Uzatmadan eserden bir alıntıyla noktayı koyalım;
“Ölmek nedir? Yaşayabileceğini hayal ettiğin olayların bitmesidir ya da insanın öyle sanmasıdır.”
Kitapla ilgili yorumuma geçmeden önce İlhan Selçuk ve Cumhuriyet Gazetesi'nden bahsetmek istiyorum. Benim ilk gençlik ve gençlik dönemimde kendimi yetiştirmemde o dönemin Cumhuriyet Gazetesi ve köşe yazarlarının çok önemli bir yeri vardır. O kadroyu öğretmenlerim ve Cumhuriyet'i okulum olarak görürüm. Kimler yoktu ki o kadroda? Başta İlhan Selçuk olmak üzere, Hıfzı Veldet Velidedeoğlu, Melih Cevdet Anday, Oktay Akbal, Mustafa Ekmekçi, Memet Fuat, Nadir Nadi, Uğur Mumcu ve daha bir çok isim... Herbirini saygıyla anıyorum.
Atatürkçülüğün Alfabesi ile ilgili yorumuma gelince; bu kitap, Atatürk'ün 100. Doğum Yıldönümü olan 1981 yılında O'nun anısına basılmış bir kitap. Özellikle 12 Eylül 1980 darbesinden sonra İlhan Selçuk'un "Pencere" köşesindeki "köşe yazılarından" ve daha önceki yıllarda "Atatürkçülük" ile ilgili yazdığı yazılardan oluşuyor. Önsöz ile birlikte toplam 151 köşe yazısı var ve herbiri sanki yeni yazılmış gibi güncelliğini koruyan yazılar.
280 syf.
·
Puan vermedi
Hiç bilmediğimiz, görmediğimiz bir yer hakkında bilgi sahibi olabilmemiz için yapmamız gereken şeyler hemen hemen bellidir. Orada olma amacımıza göre “ düşüncemizde dahil “ bir rota çizebiliriz… Tatil için gitmişsek şayet pekala hoşça vakit geçirmek üzerede ve özellikle de hiç kimsenin bilmediği yerlerin ağırlığında mekanlarla olmak isteriz.
Oktay Akbal için "atmosfer yaratma ustası" veya "umutlu bir karamsar" diyebiliriz.
Oktay Akbal, çok hüzünlü bir şeyler yaşanacağını sezdirir, sıradan insanların hayatlarına renk katma arayışları ve bu arayış içinde çuvallamalarını dile getirir.
Yazar mübalağa tekniğini kullandı mı acaba? Bazı yerlerde içim delik deşik oldu. Ama o acıklı yaşamdan sapasağlam bir insan olarak çıkmayı başarmış bir Çehov var. Daha küçükken yürüyeceği yolun taşlarını düşünerek dizmiş ve adımlarını düşünerek atmış. Şimdilerde çocuklara bağırmakla bile psikolojileri bozulup depresyona giriyorlarken Çehov’un maruz kaldığı berbat çocukluktan hem de bir doktor olarak, yarasını-beresini sarmış vaziyette çıkmış olması günümüz çocuklarına güzel bir ders! Yaşadığı dünyanın insanlarını tanımak-anlamak isteyen biyografi-otobiyografi okumalı. Çünkü orada gerçek hayatlar ve gerçek insanlar var. Kurgunun roman tarzında oluşu da ayrıca hoştu.
