Ama insanın ruhunun bütün heyecanları unuttuğu, kemiklerinin çaldığı ıslıktan başka bir ses duymadığı, zamanın cezaya döndüğü, hiçbir güzelliğin acı vermediği, eşyalardan daha yalnız yaşadığı, öfkesini yitirdiği, durmadan geçmişe baktığı, kimsenin onu sevmediği... bir hayatın şiiri nasıl olurdu sizce?